arcydzięgiel

arcydzięgiel

wysokie anielskie ziele

dar anioła, dziki seler

w ziołoroślach nad potokiem

nie ukryje się przed wzrokiem

w duże, kuliste baldachy

ma zebrane drobne kwiaty

zielonkawe, żółto-białe

a nad nimi ważek balet

z jego łodyg anżeliki

zdobią torty i pierniki

frasującym leczy serce

twoje także, jak umęczę

niebielistka

skrajem życia idę przez świat
w snach za dużych i łzach ponad miarę
tnąc niepokój księżycem za dnia
nocą słońcem jak tarczą zegara

skrajem życia skulona w pół
brzegiem tylko, aby nurt nie porwał
a na ustach nikłe cienie słów
na ramionach jakaś strata upiorna

skrajem życia... a obok czyjś cień
jak to dobrze, że on jest blisko
w szepty wplata błękitny cień
łąki słów stroi niebielistką

świtem

bezgłos

kwiatów tyle i motyle

kwiatów tyle i motyle

brodzę po łące, falują trawy

sięga do kolan podkolan biały

nocą ćmy poił swoim nektarem

a teraz karmi modraszki barwne

mnie nasycają piękne zapachy

i przestrzeń wokół, i inne kwiaty

brak tylko serca, nie wytnę w korze

z płatków omiega dla niej ułożę

pełnik szczęścia

bo są

bo są

dlaczego w góry? częste pytanie,

częsta odpowiedź – po prostu, bo są.

a ja tam chodzę  jak na śniadanie,

łykam powietrze i stopą bosą

dotykam trawy na górskich łąkach.

i choć złoć żółta mnie nie ozłoci,

w bogactwie roślin lubię się błąkać,

w kolorach kwiatów zatapiać oczy.

modrych nie zerwę zerwy kulistej,

musnę zmysłami kruszczyka barwy,

rdzawoczerwony płatek i listek,

pieszcząc pieszczotka odgoni czarny.

ostrożeń wzmoże moją ostrożność

mocno przytuli wonna przytulia,

miłosna górska da ciut miłości

której nie dała mi żadna Julia.

parzydło leśne nie sparzy serca.

dlatego w góry tak często chodzę,

podają  jeszcze słowa do wiersza,

cud, że zakwitły na mojej drodze.

żeby tak jeszcze, zakwitła ona,

ciągle się tli, ta co zielona.

oby tak jeszcze, zakwitła ona,

nigdy nie zgaśnie, ta co zielona.

miłosna górska

zapalenie(c)

zapalenie(c)

wsłuchany w twoją poezję

przemierzam sudeckie szlaki

i chłonę widoki zmieszane

z wersami – słowa pełne magii

nie z ust, a potokiem z serca

czarują i dodają siły

dzięki nim skrzydła w plecaku

z lekkością mijam dziewięćsiły

brak ciała, brak bólu. przede mną

łąka jak tojeść rozesłana

czy czujesz? to marzanka wonna

dla zmysłów miły zapach  siana

siadam na rokiecie, coś gniecie

ukryte żołędzie – czapki z głów

czytam o skarbie i te dla mnie

piękniejsze niż lilia złotogłów

poczytam z księżycem i o nim

noc chłodna lecz ogrzeją wiersze

ty przyjdziesz i zapalisz świece

bo góry w ich blasku ładniejsze

tojeść rozesłana

miętka

miętka

czytałem wiersze, wzrok był mętny

nagle poczułem zapach mięty

aromat rozsiał listek miętki

wypadł z tomika na mech miękki

nie był to liść z pieprzowej miętki

ni z kosmatej, ni z polnej mięty

może on był z kłosowej miętki

kędzierzawej lub polej mięty

atlas rozwiał mych myśli męki

zapach mięty wprowadził mętlik

bo nie był to liść z żadnej miętki

a tylko listek z kocimiętki

lecz skąd się wziął aromat miętki

dlaczego czułem zapach mięty

nic nie pojmuję, znów mam mętlik

proszę miła, zaparz mi miętki

kocimiętka

urodzinowy deszcz

urodzinowy deszcz

dziś Góry Sowie są pod prysznicem

idziemy szlakiem, ja krople liczę

deszcz zmywa kurze, tworzy kałuże

przechodzą pierwsze sierpniowe burze

wilgoć tak mocno nas nie przenika

miast parasola liść lepiężnika

wielki, zielony, lekki i chroni

dobrze, że wpadłaś na taki pomysł

przełęcz Jugowska już bardzo blisko

tam Zygmuntówka, górskie schronisko

ogień w kominku, wszystko wysuszę

buty, ubranie, nawet z łez duszę

lepiężnik biały

złączenie

 złączenie 

góry za oknem w zasięgu wzroku

można je dotknąć, tylko pięć kroków

słońce ze szczytu w dolinę schodzi

już czerwienieje, już się nie złoci

tylko pięciornik złoty wciąż złoty

chciałbym go zerwać, wetknąć w twe włosy

pachnące sierpniem, wiatrem targane

i zaprowadzić tam gdzie targanek

maluje skały na jasnożółto

przyroda rzeźbi, w jej dłoniach dłuto

a w mojej twoja… patrz! srebrny wschodzi

noc dni złączyła  naszych urodzin

księżyc się wspina po stromym zboczu

poza zasięgiem są twoje oczy

wiersze w zasięgu, góry w zasięgu

morze kamieni i pustka w ręku

pięciornik złoty

targanek szerokolistny

dla ciebie miast kwiatów

dla ciebie miast kwiatów

chciałbym zabrać miotłę

byś  się nie miotała

chciałbym zabrać w góry

gdzie gnejsowa skała

cała otulona

przytulią hercyńską

kiedyś drżała z zimna

już ciepło... my blisko

wśród kosodrzewiny

zapach górskich perfum

poczujesz jak omieg

pachnie nawet w sierpniu

(-ale on nie pachnie

-masz rację, to zmienię)

zobaczysz jak omieg

nawet w sierpniu kwitnie

usiądziemy w cieniu

karłowatej brzozy

brusznicy jagody

dłoń do ust przyłoży

usłyszysz melodię

to dzwonek brodaty

niebiesko-liliowe

grają jego kwiaty

uśpią lęk muzyką

słowa z tych dwóch wersów

jestem w twoich wierszach

a ty w moim sercu

górskie perfumy

górskie perfumy

a jeśli kwiaty, to tylko omieg

zapamiętałem, pragnę dać tobie

nienazrywane, lecz całą łąkę

wysokogórską, na nią powiodę

serpentynami wśród smukłych buków

szlakiem niebieskim z plecakiem uczuć

zobaczysz wyspy, żółte i złote

jak motyl zaczniesz spijać rozkosze

bo każdy omieg zaczarowany

pachnie górami, albo fiołkami

zapachy takie, jakie wymarzysz

a czy wiersz pachnie? zbliż go do twarzy