Jesień już klangorem żurawia woła,
o poranku rozwiesza siwe strzępy;
dogaszając lato, suszy polne zioła:
rozmarynu, waleriany i mięty...

Dziwna cisza i zawieszenie wokół,
codę grają w chruśniaku polne świerszcze
i żalu tyle w wieczornym pomroku,
gdy malinowe zasypiają wiersze.

Dzień, jak wino dojrzewając - bulgocze
w ognistych, jarzębinowych kolorach,
z nutą berberysowego owocu,
i tonie w nawłoci złotych jeziorach.

Tu i ówdzie w klony szkarłat się zaprószył,
niczym zarzewie do jesiennych stosów.
Jeszcze hossa kolorów i wiele wzruszeń...
Odwołać czas ?...Choćbyś chciał - nie sposób!