Motto:

„(...)Zawsze wierna zaczeka
 Na godzinę spiętą myślami różańca
 Po nich tylko gołąb
 Przyjaciel bezsennych spacerów(...)”

  Michał Maczubski

Ławeczka

Samotna, ukryta pośród drzew parkowych,
świadek klęsk i zwycięstw, także pyrrusowych.
Łez i miłości, tej wariatki niezmiennej.
Ławeczka, jak łoże, pośród nocy bezsennej.

Miejsce odpoczynku, relaksu i marzeń,
swoisty konfesjonał, pośrodku zdarzeń.
Jak niemy słuchacz, bez entuzjazmu, złości,
wysłucha cierpliwie, w swojej samotności.

Skromna skarbnica rzeczy zagubionych,
dawno zapomnianych i tych porzuconych.
Gdzie nie spojrzysz - są tu widoczne ich ślady...
O...na poręczy... zastygł pocałunek blady!...

Czyjś uśmiech, jak kwiat, zwiądł i opadł nie w porę,
nieśmiały cień ust... ze spłoszonym kolorem...
Szklany żal spłynął słono, niepostrzeżenie,
zastygł białym kryształem w oparcia cieniu!

A tu, czyjeś serce... pękło, bez kochania,
nie zniosło zatrutej goryczy rozstania.
Słowa, jak liście porzucone, niestety,
z kartki brudnopisu marzyciela - poety!

Gdy przysiądziesz przechodniu, choćby na chwilę,
w jej ciszę wsłuchaj się i skup się na tyle,
by móc tą chwilą, dla duszy wytchnienia
poczuć pełną piersią rozkosz - cudu istnienia!