Styczeń
rozsypał się na tafli niezmierzonej czerni.
Zaświecił wzór galaktyk i pustkę wypełnił;
ale las w martwym blasku nie przestał być zimny.
Przez splątane gałęzie iskrzyły się gwiazdy.
Polami biegły cienie nieznajomych istot,
oddech w piersiach zamierał, gdy były zbyt blisko,
lecz pomknęły – pozostał ich trop, niewyraźny.
Zawył wilk, albo wicher właśnie wezwał zamieć
pod strzępiaste chorągwie modrzewiowych koron.
gdzie się dzikie watahy na wyprawę zbiorą.
Podbiją cichą ziemię. Długa noc nastanie.
.jpg)
.jpg)