KONIEC ŚWIATA

Kiedy już przyjdzie koniec świata,
tak wielokrotnie przekładany,
ręce będziemy sobie splatać,
ustami szukać ust kochanych.

Kiedy zagaśnie już słoneczko,
kiedy ostatnia gwiazda spłonie,
dom oświetlimy sobie świeczką,
tętniące przykleimy skronie.

Kiedy się zaczną trzaskać z hukiem
planety gdzieś na nieboskłonie
i nasza Ziemia wąskim łukiem
nakreśli nam już bliski koniec,

skończą się nasze dylematy
i nasze pragnienia najszczersze,
zostaną niespłacone raty
i niewydane jeszcze wiersze.

Skoczymy w dół na spadochronie
za zaświatów zieloną bramę,
rajskie zakwitną nam jabłonie,
ty będziesz Ewą, ja Adamem.

Zdzisław Szabelan, BYDGOSZCZ.