KU ZŁOTYM GODOM

To przeogromny życia szmat,
razem czterdzieści parę lat.
Brzmi to groźnie niebywale,
lecz tak źle nie było wcale.

Wzrosły nam zapasy wspomnień,
dojrzeliśmy też ogromnie.
Były chrzciny i pogrzeby.
Dotrwać złotych godów żeby…

Żeby nie bolały głowy,
rytm serc naszych był miarowy,
proste w miarę kręgosłupy,
by czytać można bez lupy,

by do domu trafić z rynku,
by nie parzyć kawy w młynku,
bezpiecznie zakręcać kurki
i nie spieszyć się w marmurki,

z przyjaciółmi wokół siebie
wspierać się, gdy ktoś w potrzebie,
twoją dłoń mieć w swojej dłoni
i nie martwić się już o nic.

Zdzisław Szabelan, BYDGOSZCZ.