obyczaje
w okruchach spojrzeń
znaczenia przybierają na sile
noc wybrzusza się w kakofonii świateł
chcę być lepszy zniżam głos
zaciskam krawat
na doprasowanym podniebieniu
przywracasz mnie losowi
z bielą dłoni wydaję się mniejszy
o starą jaźń zużyte zmysły
czy mogę się pożegnać
bezbronny jak drzewa zimą
sięgam po świeżą gazetę
czytam do góry nogami
udaję
bo przecież nie znam przyszłości
.jpg)
.jpg)