Pure mind

Autor: 

Pure mind

          Pomyślał, zapisał - jak chciał - bez przecinków i kropek, w domyśle pozostawił wykrzyknik. Przeplótł łacinę z greką, pomiędzy wstawił ideogramy chińskie.
Wierzył, że Licentia poetica - dawała mu prawo tworzyć bez usprawiedliwień, z oczekiwaniem, że każdy zrozumie i będzie podziwiał.
          Zdziwił się, gdy na kolejnym polaku ruda wiedźma kazała wyjść za drzwi. Szlag go trafił, gdy powiesiła w dzienniku haka. Wszak zadaniem było na papier przelać myśli - temat i forma dowolne. Czy to źle, że jego przemyślenia i wyobraźnia są inne - niepopularne, oryginalne.
          Chciał wyjaśnić, nie chciała rozmawiać, twierdząc, że z niej zadrwił. Znów kazała wyjąć kolczyk z języka. Splunął, gdy odwróciła się plecami - przecież nie seplenił i z ust nie śmierdziało - dbał o higienę. Gdyby wiedziała, gdzie ma kolczyk Iga - jej córka, którą wywiozła do szkoły z internatem, aby tylko ich rozdzielić.
          Wrócił do domu. Zamknął się w łazience. Spojrzał w lustro – potwierdziło – nic nie ma sensu. Uderzył pięścią - pękło. Skręcał go ból – chroniczny brak zrozumienia. Znał panaceum. Wierzył, że tak znajdzie wolność.
          Łzy rozrzedzały krew na żylecie. Z dłoni wypadło pomięte zdjęcie. Modlił się, by matka zdążyła wrócić
.