Persefona

Wiosną pachnie łąka kwiatami ukwiecona,
do życia budzi się znów przyroda,
razem z matką po Ziemi krąży ona,
a ludzkość jest z ich wędrówki zadowolona.

Potem następuje czas upalnego lata,
zaczyna się gorący okres dla świata,
ona na głowie wieniec z kłosów splata,
hojnie wszystkie stworzenia obdarza.

Potem następuje pora jesienna,
Persefona zaczyna robić się smutna,
zroszona deszczem jest jej suknia,
niedługo będzie musiała do męża
wrócić, bo do tego zobowiązuje przysięga.

Tak się dzieje kiedy nastaje zima,
ona wraca wówczas do podziemia,
aura wówczas diametralnie się zmienia,
jej powrotu oczekuje zmarznięta ziemia.

Świat jest skuty lodem i wieje chłodem,
a ona spędza czas ze swoim mężem,
którego starożytni Grecy zowią Hadesem,
chrześcijanie zaś utożsamiają z diabłem,
podziemny świat zaś zowią piekłem.

Podczas pobytu na Ziemi Persefony wiersz ten
pisze, nim do podziemia znów zejdzie.