Jeśli chcesz zapomnij o mnie,
wyrzuć mnie z pamięci,
niech cierpię na insomnie,
bez przerwy kreśląc o tobie wersy.

Poszukaj lepszej ode mnie wersji,
jestem za mało męski,
świadkami mojej klęski,
będą czytelnicy tej poezji.

Nic nie zostało z serc kohezji,
w fazie uczuć inwersji,
pisze te wersy introwertyk,
zbierając ze swego wnętrza treści.

Nie wiem ile się zmieści,
dedykowanych tobie wierszy,
nie w opasłym tomie powieści,
lecz w skromniej myśli części,
przekutej w tomik pośmiertny.