koło w kolorze pomarańczy

bo tu nie chodzi o kolor włosów czy oczu.

tu nawet nie chodzi o to, czy ktoś jest panną

czy lwem. tu chodzi o to, bym zawsze mógł poczuć,

że ktoś jest przy mnie, gdy w ręku mam kartę marną

i na stół do pokera kładę swoje życie.

tu chodzi o to, by ktoś „uważaj na siebie”

powiedział, kiedy po raz kolejny o świcie,

włączę Rammstain i w strugach deszczu oraz gniewie

pojadę na jakiś drift… o to, by ktoś nigdy

nie nazwał mnie natarczywym albo nachalnym

kiedy pytam „dlaczego uśmiech taki inny ?”.

bym w końcu mógł wiersz napisać taki banalny,

by usłyszeć „cudnie! pięknie!”... by móc do kogoś

przytulić się na długo, aż lęk z bólem minie

i do tego wcale niepotrzebna jest miłość,

by przed snem i w dzień wypowiadać twoje imię.

skrzyżowanie palca z linią ust

czytam wiersze, bez adresu trafiały w serce.

tyle wtedy było ciebie we mnie, mnie w tobie,

nas w nas. przelało się, zostało puste miejsce.

ile minut upłynęło od dwunastej dwie,

na której to ławce i dlaczego już nigdy

nie wspominaliśmy pierwszego pocałunku?

park przypomina, kwiecień pamięta, niewinny

słodki, blisko był wtedy twoich oczu turkus.

nie zniknął, ciągle jest ukryty pod powieką.

miłość umarła? w głowie wątpliwości, burze.

czy coś uległoby zmianie, gdybyś każdego

dnia kochała mnie chociaż o jeden dzień dłużej?

Między nowiem a pierwszą kwadrą

Przytuliłam się do księżyca
zrobił dla mnie kołyskę
wśród gwiazd się kołyszę
we wszechświecie cisza
 
Tylko Bóg moje myśli słyszy

4 pażdziernika 2011

szary kamyk

podniosła, leżał na dnie

obiecała, że nie wyrzuci

rzuciła celnie we mnie