*
jesteś w noc bezsenną
cień naszych postaci
myślę o uczuciach
które tylko w ciszy
nabierają znaczenia

*
udajemy dorosłych
jak dzieci depcząc niebo
samotność której brakuje słów
choćby szeptu między ustami

*
mam włosy z jesiennych liści
dłonie które szeleszczą przy dotyku
i oczy jak zegary cofają czas
wiatr szukający cienia

Pobłądziło Echo goniąc cienie za drzewami
szeptane niosąc prześmiechy w dal wtóry
i słów motylich sto między ustami
tym dwojgu co dał ustroń, Bór, niby ponury

Aż Jesień troskliwa przerwała sejmiki
odprawianych Żurawi na cieplejsze pola
otuliwszy z liści żółtych utkane tuniki
przed deszczem uwiła z Dębu parasole

Rąk splecionych Powoje przysiąg nadawały
tysiące wciąż nowych, w nieśmiertelnych tonach
wysłanych w słońc zachody i życia zawały
walczących dzielnie póki świat nie skona

Jesienią, tych dwoje, Październik przygarnął
tęskniący za żegnanym Lata ciepłem błogim
dając za jesienną Miłość, zapłatę dość marną
klnąc się na wszystko że , nie był im wrogim.

Tym samym światem oddychamy i powietrzem
po tej samej ziemi zmarzniętej, stąpamy i wodzie
lecz natrętnych powrotów nie potrafię zetrzeć
i ogrzać chwili jednej, przy twym serca chłodzie.

Jak wyjąć spod powiek, miraży przestrzenie
odciśnięte chwilą, niebotycznych wrażeń
po których tylko bruzdy, kreślą udręczenie
a łza świadkiem jedynym, pomarłych wydarzeń.

Jakbym wraz z bogami, pierwsze stawiał kroki
niepomny co się wokół, inne nas wydarza
szliśmy wiarą w miłość, rozświetlając mroki
pewni żeśmy dziećmi, każdego ołtarza.

Bywa, czuciem silnym, przemknie nagła chwila
jakbyś obok przenikła, w innym podążaniu
tak mi wtedy strzałą, przez serce przeszpila
minuta co wspomni, wieki o kochaniu.

Znam każdy twój obraz, lecz pamięcią Cię malować nie umiem
Czerń oczu co głębię drąży czy zieleni z nadzieją czeka
Że w największym potrafię odnaleźć cię tłumię
Ty jedna tylko tak umiesz urzekać

Dziś widząc cię jak tańczysz z anioły, nie wzniecam zazdrości
Klejąc modlitwą nieba z ziemią, zaczekam kornie
Kiedy ku mojej schylisz się skromności
Ja ukłon twój oddam nadwornie

Czy muzyki to grają czy to harfy we włosy wplecione falują
Wiążąc dłonie obietnicami niepojętych zaczarowań
Tam gdzie oprócz nas tylko sny królują
Gdy nie potrzebne są słowa

Po co więc nam oczy- zaśnij w niepokorne rozedrgane zmysły
Sami dźwiękiem będąc, strofą i miłości graniem
Odnajdziemy gwiazdy które nam rozbłysły
I niech tak na zawsze już zostanie