Nie odzywam się. Nie ma mnie w „waszym” świecie
Omijam wszystkie wypowiadane słowa. Jak cień
Nieobecny ciałem. Wyłączony przycisk integracji
Chcę być sam. Pośród Was. Bez śmiechu i rozmów

Chowam się głęboko wewnątrz zapomnienia
Nie ma ran, nie ma blizn. Nie ma niczego
Uśmiech dawno znikł z powierzchni twarzy
Czuję. Nie tak łatwo leczą się złamane skrzydła

Zmiany nastrojów. Każdy dzień mojego nastroju
Jak prognoza pogody. Nic do końca pewnego
Zmieniłem się. Kilka dni, kilka chwil. Inny
Nie patrzcie na mnie. Podnoszę złamane skrzydła

w milczeniu

A jeśli podepczę kwiat jakiś? Postójmy tu na łąki brzegu,
przyjdziemy jak będzie od kwiatów pusta, a pełna śniegu.
Dziś tylko wzrok nasz zaprasza, a zimą cała będzie nasza,
i zatańczy z nami w bieli, zakochanym grudniem czardasza.

A dziś spójrzmy, ukochany, jak kaczeniec z fiołkiem rusza w tany,
jaskier z koniczyną pląsa, jak pan narcyz zamaszyście sumiastego kręci wąsa,
wodząc wzrok za panną rutą, a zawilec wraz z tymotką opętany
wonią słodką podryguję z sasankami i już na nie się nie dąsa.

A ja, pozwól że poproszę, mój ty biały królewiczu, tu na udeptanej ziemi,
abyś dłoń mi swoją podał i zaprosił w łączne raje, chcę zatańczyć razem z niemi,
bo twoją jestem i tobie się oddaję, jak powój co potrzebuje i odbiera,
pnączem jestem i pięknym kwiatem, a ty nosisz mnie, ja cię nie uwieram.
a zatem...

przeszukuję przeszłość gestem dłoni
nie ma już myśli porzuconych na słońcu
marzeń które nocą oświetlają drogę

obyty z ciszą parą rąk co mają za zadanie
przywrócić do rzeczywistości spojrzenia
pobiegły za szelestem i obietnicą

zawieszony w czasie przechodzę metamorfozę
jak chusteczki zwykle do oczu moje wycierają
niewłaściwe słowa cały sens zawarty w jego braku

ze świecą szukam swojego cienia
niebo spłoszone podmuchem znowu dalej
jak fala toczy po kamieniach losy i piasek
wytrącony ze skargi i wspomnień

Fantasmagoria
Bluszcz mi oplótł dłonie, a ja bez żalu,
oddałem mu wolę i stygłem pomału.
I zapłonął zmysł szósty, ogniem zimnym,
od piekieł do nieba, wyrokiem niewinnym.

A na splecionych dłoniach, opłatek powoju,
zapłonął bielą w przestrzeni spokoju.
I przepadł wirując w kwiecistej nagości,
by w niezgłębionej, utonąć miłości.

Z dziewczęcym śpiewem i lutnią w oddali,
anieli nad głowami zawiśli i milcząco stali,
przy tronach bożych i ptakach wokół,
co zejdą na ziemię, już w następnym roku.

I tyle słońc przyszłych z wczorajszej zawiei,
gdy pod rękę wędrując z dzieckiem od nadziei,
porażą zmysły i przymrużą oczy,
bym wiedzieć nie musiał, dokąd kroczyć.