Na własną głupotę
na kosz bzdur gdy go plotę

śmiech

na liczne potknięcia
smutków garść do wzięcia

śmiech

na rozczarowania
naiwność co rozum przesłania

śmiech

na brak cierpliwości
żale doły i złości

śmiech

przekonam siebie samą
niechaj budzi mnie rano

śmiech

dzień zaplątał się w chmury,
brzuchate od wody,
zgubił gdzieś parasol,
a przecież nie kocha takiej pogody,
zmoknięty i zziębnięty
skrył się pod drzewem klonu,
czekając na autobus
ocierał łzy po kryjomu,
patrzył na fontanny
tryskające spod kół samochodów,
i tak bardzo zapragnął
znaleźć się już w domu...

wspaniały,okazały,
spod czekoladowej czapy
śle mi porozumiewawczo
swój uśmiech śnieżnobiały...

mruga filuternie
słodkim rodzynkiem,
gapię się nań
z lubieżnym zachwytem...

wabi i nęci
chrupiącym orzeszkiem,
ślinka mi cieknie
i ssie mnie w dołeczku...

czekoladowy okruszek
na brzeżku się huśta,
a ja z dziką rozkoszą
rozdziawiam usta...

chwytam i smakuję,
mlaskam z zachwytem,
słodyczą się nasycam,
zasypiam w niebycie...

on i ja,
naprzeciw siebie,
on okrągły i pachnący,
ja jak w siódmym niebie,
on piękny i gładki,
w słodkim lukrze skąpany,
ja zniewolona jego urokiem,
pożeram go okiem zachłannym,
on smakowity i kuszący,
wabi swą krągłością,
ja z oddechem gorącym,
wyciągam dłoń z chciwością,
on z konfiturą różaną w brzuszku,
podpiera się pod boczki,
-obejdź się smakiem łakomczuszku,
bo waga ci podskoczy!
łykam więc ślinę i ostrożnie
zatapiam zęby w jego boku,
on zaś nadął się i konfiturą
wycelował prosto...w oko!