przypominam imiona drzew
kapliczek gdzie rodzą się anioły

kapryśnej pamięci wierzę na słowo

trzeba przywyknąć do bólu
odkłada się w kościach
nocy która śpi wprost na ziemi

tańcżą ogniki w oczach
babcia zgarbiona - brzoza
czas odnaleźć w kamieniu
wyryte słowa

Wygładzone wody gniewnego oceanu,
masz za co dziękować swojemu Panu,
nie dotrzymywać kroku stadu,
które bezmyślnie brnie ku śmierci pomału.

Miast o śmierci ty o zmartwychwstaniu
myślisz, a twoje myśli szybują ku niebu,
w wyścigu szczurów nie bierzesz udziału,
nie pozwalasz zniewolić się pieniądzu.

Wyrwałeś się z sideł tego nałogu,
zacząłeś patrzeć i iść ciągle do przodu,
przestałeś stać w tym samym miejscu,
przestać się bać myślenia o szczęściu.

Odnalazłeś prawdę i miłość w sercu,
już nie sięgasz po kolejne porcje alkoholu,
przestałeś żyć w zupełnym osamotnieniu,
odkąd zaufałeś Wszechmogącemu Bogu.

Dziś przyjaciół znajdujesz w Duchu i Synu,
stałeś się człowiekiem czynu i azymut
obrałeś na dążenie do swego celu,
podążyłeś ku odwiecznemu marzeniu,
zawracając z drogi wiodącej ku piekłu
i kierując swoje kroki ku niebu.

Zamiast krzyczeć stoisz w milczeniu,
zapala znicze twarz pełna uśmiechu,
klęczysz z powagą i wiara przy ołtarzu,
gdzie Bóg daje ci znak pokoju - Lazur.

tyle zmartwychwstań słońca i wiary
idą ludzie poświęcić co już i tak święte
chleb i sól z rany trochę łez
w koszyku z wikliny

kogo nie ma kemienie które tęsknią
baranek o modrych oczach jeszcze mały
nowina - modlitwa jak pielgrzym w drodze

wiosna to wybieg abym nie rozmyślał
usiadł pośród snów jak pies polizał
ziemię i niebo dotknął ustami

Trzeba znaleźć czas na napisanie wersów,
trzeba znaleźć czas na poszukanie sensu
i odnalezienie go w pierwszym życiu,
zanim nałóg zacznie zabijać po cichu.

Zapełniam wersami kolejny z zeszytów,
kolejne przemyślenia zapisuje w notatniku,
nie chodzi mi o zdobycie banknotów pliku,
lecz o zdobycie uwagi u czytelników.

Tu gdzie problemow ciągle jest bez liku,
lepiej nic nie mów albo mów po cichu,
nie pytaj czemu taki a nie inny tytuł,
po prostu módl się do boga grzeszniku.

Sam nim jestem i błagam cię Boże ulituj
się nade mną i przed dniem Sądu,
nie dopuść by moja dusza spłonęła w ogniu,
ani bym oddał ją na zatracenie piekłu,
niech już nie czuje przed tobą lęku.

Znowu z myślami siedzę po ciemku,
zamknięty w swoim własnym pokoju,
w słowach modlitwy powierzam się Bogu,
a palce przebiegają po różańcu.

Zamknięty w potrzeb i pragnień szańcu,
w ciągłym korowodzie zmysłów i tańcu,
próbuje przeciwstawić prawdę kłamstwu.

Nim śmierć zdoła przeciwstawić się życiu,
nad nim protekcje obejmij Boski królu,
zanim problemy przyprą mnie do muru.