Promiennym uśmiechem smakuje dzień
Smutne kolory ścian maluje marzeniem
Dziękuję Panie za wyproszony życia gleń
W łasce splecionych serc i nadziei dążenie

Przepraszam za gorycz rozsianą dookoła
Za brudu potok słów na afiszu zapisanych
Wybacz bracie głowa moja będzie zdrowa
Jak mam zmyć czarny deszcz cierpień rany

Każdą chwilą coraz krótsza droga do Ciebie
A tu tyle do naprawy: krzywd i potoku łez
Umocnij dobra zamiary wymaż siły w gniewie
Ścieżką cichości niech rozkwitnie miłość też

A kiedy czas zawita nie pytając mnie o zdanie
Zobaczę całe życie otulony w cienie mroku
Nie odtrącaj proszę przyjmij mojej duszy łkanie
Z ufnością oczekiwał będę twego Boże widoku

Amadeusz ze Śląska

WIELKI I BŁOGOSŁAWIONY

Dumna radość polskiej nacji
z Jego beatyfikacji.
Jako Święty przez nas czczony,
Wielki i Błogosławiony.

Bliskość Stwórcy, rozkosz Nieba,
Twej opieki nam potrzeba.
Zawsze droga tak Ojczyzna
tyle różnych próśb chce wyznać.

Mamy swoje ciężkie wady,
zbyt mocno lubimy zwady.
Weź cały naród w ramiona,
by mógł podziały pokonać,

by chciał żyć wedle Twych nauk,
prostych w przekazie sygnałów,
by Ojczyzną był przejęty,
spraw to Ojcze, dla nas Święty.

Zdzisław Szabelan, Bydgoszcz.

Cierpliwość,
Jako anielska cnota postrzegana,
Lecz i jej miara może być przebrana.
Efektem to grozi niepożądanym,
Wybuchem złości nieoczekiwanym,
Rażąc niczym bomba, wszystko dookoła.
Tak, że nic przetrwać nie zdoła.
Tak, że kamień na kamieniu,
Nawet nie zostanie.

A gdy kurz opadnie,
Ucichnie tych emocji wrzawa,
Spójrz na zgliszcza,
Tego co budowałeś,
W co tyle serca wkładałeś.
I bezsilność Cię dopadnie,
I wypełni duszę żalem,
Nasuwając pytanie:
Czemu ja się tak starałem?

Więc od braci Benedyktów,
Ucz się cierpliwości,
Nie irytuj się, nie krzycz
Choć to wszystko Cię tak złości.
Pamiętaj o destrukcyjnych właściwościach,
Braku cierpliwości.
I uparcie powtarzaj po raz sto pierwszy,
Choćby przypadek był to najłatwiejszy.
Aż osiągniesz efekt zamierzony,
A na pewno zostaniesz za to nagrodzony.

Wieczór spokojem uwodzi mnie
po trudach dnia codziennego,
miasto ucichło w głębokim śnie
za oknem,brakuje ducha żywego.

Ciemno w oknach,opuszczone rolety
cicha muzyka chwile skupienia -
sen gdzieś swawoli,tańczy menuety
towarzyszą mi jedynie wspomnienia.

Ostatnio śniłam sen proroczy
po nim cudowny piękny poranek,
poczekam kiedy mnie zaskoczy
by doświadczyć losu niespodzianek.