Oczy dziecka
W oczach dziecka, nie widać, zbyt wielu ludzi.
Na próżno się trudzić!
Ale śpiące widać misie na polance w maju.
Sza! Nie wolno ich budzić!

W oczach dziecka nie widać bezdusznej zazdrości.
Nie zagrzeje w nich miejsca.
Bo tych których widzą można kochać najprościej.
Dla wszystkich starczy serca.

W oczach dziecka nie widać dorosłego świata.
Bo jeszcze nie urósł.
Za to, sto tłustych biedronek siedzi na pąku kwiata.
Oby je tylko uniósł!

W oczach dziecka widać mądrość, i niech tak zostanie.
Trzeba ją zachować.
Jedno co warto to oddać, złą dorosłość za nie
Nie warto żałować.

składam zaraz prostuję
jak zapisana kartka papieru z błędami
śladami po palcach i słońcu

o sobie można skłamać
lub wypracować kompromis
przetaczając światło poranka
wodę ze strumienia porośniętego miętą

trafię z każdej strony
jak wiatr co zaprzedał duszę niebu

rozwieszone między drzewami
bez znaczenia i domu
słowa schną po deszczu

Już ulice zalane wschodem.
U zbiegu ust fontanna z kamiennym popiersiem,
Afrodyta nieprzespanych nocy.

Wyglądają kwiaty nie spoczną,
przez piasek pełzną jak wąż ze złota,
owinie się ziemią, cień zostawi za sobą.

To zabobon przywołam zaklęcia ze słońca,
mgłę dosiądę w skoku odlanym ze spiżu.

Cóż gonić, sama droga jak sens bramą stoi.
Bez pytań przyglądam się niebu przez szkło
z rozbitej butelki.

Gdzie śpi nostalgia
Jeszcze czują czerwce, ciepło letniej ziemi,
choć już grzywaczami znaczone żółtemi,
fale łąk się płożą w nieskończone niwy,
za żurawim goniąc odlotem krzykliwym.

Mgły zaciężne wiszą, nad rżyskiem wyciętym
w pień, choć pik sztorce, jeszcze grożą niebom,
za łan w chleby przez ludzi zaklętym,
za grosik rzucony ku rajskim potrzebom.

Słońca w noc przyniosły, żary wiejskim piecom,
co cieniami baśnie, malują po ścianach,
bając dziwy wszelkie zasłuchanym dzieciom,
i świerszczom grającym w stepowych burzanach.

Pogasłe dziedziny, spłynęły w nieznane,
tworząc jutra dziwne w malowane dźwięki,
z wieczora kreślone,przez sny okiełznane,
tworzy się każdemu, jego świat maleńki.