z akcentem

gdy mnie nie ma

mówisz – jest dobrze

bo wiem, że będziesz

gdy mnie nie ma

chwyć kiść winogron

to moje dłonie

a kiedy będę

opowiesz mi

jak pachną słoneczniki

tak pięknie opowiadasz

wstrzymałem niepowietrze

wczoraj zupełnie nie znałem, dzisiaj mija rok.

przy niej przysiadłem w nieprzesiadalnym wagonie.

piękna, przy oknie, wyglądała księżyca. mrok

za szybą, a gwiazdy jeszcze nieprzebudzone.

nadchodziła noc - w czarnej  sukience też ona,

przesiąknięta wierszami, mnie nie przeliczyła

wzrokiem, szukała innego spojrzeń. stęskniona

usnęła, na twarzy uśmiech - skromny makijaż.

zbudziła się z pustką, bez wersów, bez słów wyszła,

diabeł stróż za nią, ja wybiegłem, w biegu pociąg.

przy drzwiach złapałem i wciąż trwa podróż niezwykła.

trzymamy się, a życie nie zbrzydło jak dotąd.

kwiatów tyle i motyle

brodzę po łące, falują trawy

sięga do kolan podkolan biały

nocą ćmy poił swoim nektarem

a teraz karmi modraszki barwne

mnie nasycają piękne zapachy

i przestrzeń wokół, i inne kwiaty

brak tylko serca, nie wytnę w korze

z płatków omiega dla niej ułożę