Nie trzeba wiele

do szczęścia nie jest
dużo mi trzeba
wystarczy kilka
magicznych słów
wierszem pisanych
przy blasku świecy
z drżeniem szeptanych

do szczęścia wcale
dużo nie trzeba
wystarczy ciepło
twego spojrzenia
gdy na mnie patrzysz
kiedy twe myśli
błądzą gdzieś przy mnie

do szczęścia dużo
nam nie potrzeba
tylko ta pewność
gdzieś w głębi serca
mocno ukryta
......................

/2007.02.25/

nadzieja razy wiara
a to wszystko do potęgi miłości
obliczyć się staram
szanse na to
by w twym sercu na stałe
zagościć

kobieta zmienną jest
jak niewiadoma w równaniu
lub nierówności
a mi niezmiennie
niczego więcej nie trzeba
tylko twojej kochany miłości

jak ramiona paraboli
wznoszę ku niebu ręce
i proszę
Panie otwórz ukochanego serce
i wlej miłości
w dziesiątej potędze

i przenieś nas
w przestrzeń błogostanu
gdzie czas nie jest wymiarem
i pozwól nie licząc granic
dotrzeć do nieskończoności szczęścia
na wieki wieków razem

Niedzielny słoneczny zimowy poranek
Widze błękit nieba
Śniegiem skryte dachy domów i lasy w oddali.

Zawirował wietrzyk z lekka wznosząc śnieżną mgiełkę
Rozbłysneło się milionem skier uśpione powietrze.
Cudów i uroków świat nam jest bogaty
Tworzą piękne chwile dzieciątka natury.

Takie piękne chwile szybko przemijają
Lecz na tyle długo trwają, iż ogień radości,
wieczny i gorący w duszy rozniecają.

Tylko żar ognia tego niekiedy
w tęsknotę bolesną postać swoją zmieni
Popiół w melancholię
Dym zaś z wiarą i nadzieją w niebyt gdzieś uleci.

Wiej wietrzyku bystry
Krzesaj nowe iskry
Ogień duszy podsyć, rozwiewaj popioły
Ponieś błękit dymu jego na świat szeroki.

Proszę o to Boga w rozmowie o tych dzieciach cudnych
Dziękując zrazu za nie.
W szczególności za niedawne spotkanie
Owocu lesnego, co mi słodycz swą najsłodszą uronił na zmysły
I duszę fioletem soku radośnie przystroił.

Trochę słońca i cienia,
ciut uśmiechu, marzenia...
Twoje silne ramiona
i już jestem stracona...

Zagubiona w Twych oczach
szukam jeszcze ratunku.
Przywołuję logikę,
wielkie prawa rozsądku...

Cóż pomoże nauka
gdy serduszko wciąż szuka
odrobiny czułości,
może nawet zazdrości?

Gdy tak pragnie ogromnie
być tym szczęściem dla kogoś,
kto je przyjmie z radością,
i odzieje ufnością...