W przytulnym aksamicie przestrzeni piwnicznej,
zakochany Nietoperz pieścił za uszkiem, opuszka paluszkiem,
wybrankę westchnień swoich, po jej główce ślicznej.

Spójrz, mój boski serca pluszu, na ciemności cień w wykuszu;
Kusi nocnym lotem nad miasty, nad dachy, poszybujmy!
I rozwinął swoją lotnie, gibnąwszy przy tym zalotnie, pełen animuszu.

Wodząc zapłonioną wieczorem magicznym, rzekł do niej-Spróbujmy,
polecieć w przyjazne Księżyca blaski! Krzycząc głośno, acz zalotnie;
Do miłości dodaj nam lotnie! Spleceni, szaleni, w miłość wierząc
i w los ślepy, kręcąc piruety zawrotnie, odfrunęli bezpowrotnie.

Ciekawość zapisana jest w naszych sercach
Albowiem księgi myśli dawno już otwarte
Czy dolecą do nas niczym wieść prorocza?
Kurier dziki ptak trzyma w dziobie kartę

Zwinięty w rulon jeden rozdział mego życia
Rozwiniesz przy świecach dokładnie o północy
Spojrzysz w okno. Będę, nie mając ukrycia
Uśmiechnę się do Ciebie, przed kurtyną nocy

Zerwijmy ją zatem by w teatrze świata
Zagrać sztukę, wśród promieni słońca
Nazwijmy ją “Nasz wieczny dzień w kwiatach”
Zastygnijmy. Posągi w splocie rąk do końca

Galeria ludzkich rzeźb wykutych ręką Boga
Nas dwoje kroczących niczym Adam i Ewa
Nad głowami błękit, pod stopami życia droga
W sercach kwiat uczucia powoli dojrzewa

Zawszę przyjmę ich owoce z twojej gładkiej ręki
Spożyję z wielkim smakiem. Dusza łakoma
Moje biedne serce cierpi wciąż udręki
Niech chcę wciąż o Tobie pisać

Gdzie jesteś?

przyodziałaś szaty nieba
prósząc wokół gwiezdnym pyłem
włosy niczym złoty jedwab
tak pamiętam tamtą chwilę

ciało sztywne dłonie cierpły
miałam wyznać tobie miłość
nawet dzień był taki piękny
i tak mocno serce biło

tylko myśli pouczały
wraz ze strachem mącąc w głowie
chciałam krzyczeć usta drżały
Boże jak ja jej to powiem

więc skończyło się jak zawsze
skrzydła duszy podwiązałam
ukrywając w sercu prawdę
dalej swoją rolę grałam

nowa maska bardziej parzy
każdy oddech wyliczony
grzeszna miłość według wiary
umysł strachem przytłumiony

Nie możesz zasnąć w złocistej pościeli
Gdy tworzę na ciemnym drewnie stołu
Oświetlona płomieniami serca i świec
Toczysz się jak kamień
Z brzegu na brzeg ... łoża

Organista w pasji zamkniętej w duszy i oczach
Podnosi oczy ku mozaikom w szybach świątyni
Śpij kochanie. Noc zakochanych szaleńców trwa
Zapukam do drzwi Twej duszy

Z gotowym dziełem

Jedyna, najważniejsza na świecie Inspiracjo!
Zatracać się w Tobie, to spijać świadomie truciznę
Oczekując na śmierć, kiedyś tam
Lecz z uśmiechem na ustach

Skupiona Twoja twarz nad przygodami snu
Nie widzi odrzucanych kart, płonących pomysłów
Spadających książek z biblioteki
Zaklęta moc głębi spokoju. Bo tego potrzebujesz

Walczysz z koszmarami. Odganiam je słowem
Wtuleni w oparach mgły
Na pograniczu ciebie i mnie
Zaśnij. Okryję Cię ciepłem oddechu

Zgaszone świece, dym z wiatrem uniósł myśli
Piszę wiersz pocałunkami na Twej skórze
Śpij kochanie
Przynajmniej Ty…skoro ja nie mogę