Ktoś na ciebie czeka światłem w bladym oknie
które pośród cichej nocy cicho w deszczu moknie
słuchając liści szeptów uroczych w przesłaniach
których już żaden czas nie zaskoczy i nie wzbrania
szarością malować po kolorowych rozczarowaniach.

I nigdy już cię nie zaniesie myśl niesforna i przekorna
na słońc bieguny i wiatrów wygięte cięciwy
nie urodzą fali piennej co uderza w brzeg niezborna
I niknie w piachu niczym w ciszy krzyk nieżywy
niepewnym czy omamem był czy głosem prawdziwym

Warkoczem splecionym ze zboża łanów i wspomnień
z tego co najcichsze z krzykiem biegło do mnie
w przebłyskach burz nieokiełznanych chwil błotnych ulotnych
z diamentem w dłoni zaklętej w pocałunkach stukrotnych
usiąść mi przy oknie przy świecy przy myślach markotnych.

przyzwyczaiłem się do deszczu
westchnieniem gasną chmury
samotność jak most nad wodą
godzi sen i czuwanie

tyle zamków zarosło piaskiem
nie zliczyć gwiazd w pożółkłej trawie
myśli które poległy od ciągłej pewności

światło wije się przekracza
bez cienia jestem tylko marzeniem
dłońmi które jak gliniane dzbany
gromadzą pragnienia i czułość

gdzie stanę już milczę
żadnym słowem nie pomnożę sensu
jakbym łapał do siatki motyle
ułamki tęczy zaplątane w ciszę

Ciemne chmury
zawisły nad miastem
deszcz padał bez przerwy

powiedział żegnaj
i dał jej parasol

lecz tego dnia nie był
jej potrzebny
bo przecież parasol

nie uchroni od łez...

Barbara Szuraj

inspiracja: wiersz J.Kofty

opowiadała matka
gdy umiała jeszcze mówić bez słów
snuć ścieżkę z palców po mojej twarzy

przemieszany z kamieniem napinam mięśnie
nie stoczę serca pod łapska czasu
garścią pyłu i żalu
deszcz wypłucze noc zejdą się chmury
na polany gdzie wiatry toczą głazy z niebytu

umiem już żegnać słowa
bez szansy na domniemanie
ludzi co budzą ptaki uniesieniem ramion
sen bez początku i końcem jak dziób łodzi
zaryty w bezkres