…
W zaklętym kręgu wodzę siebie, w tańcu z przypadkiem.
Cierpki dzień pospieszam nocą, zdążyć przed upadkiem.
Tylko po co.

Radość w sercach jak pęki w wazonach, pełne martwych kwiatów.
Wiruje Bez nadzieją ukwiecony,biały, Bez szkarłatów.
Tęsknotą zielony.

Krokiem w pieśń wplątanym, zgodnym w niepotrzebnej woli.
Ponieśmy trud miłości gorzkiej,ze szczytów niedostanych,
do dolin.

Niech świat wyjdzie z chłodów,zwarty, zbłąkanym atomem.
Uśnie w naszych dłoniach pragnących i ciepłem nam będzie,
i domem.

Czas i przemijanie
A gdy już ciałem, ziemi się oddam w niewolę.
Chłodny dotyk boga, mnie zawiedzie w ciemnie.
Duszy tylko w prochy, pogrześć nie dozwolę.
Choć na krótką chwilę, zatrzymam ją we mnie.

Rozkażę jej wzlecieć, gdzie skrzydeł nie miałem.
W każdy atom spojrzeć, prześwietlić kryształy.
Pójść w góry i skały, jak wędrowiec śmiały
Na które za życia, nawet nie spojrzałem.

Wszystkim czym już byłem, za grosik, czym będę?
Czy piaskiem pustyni, czy korzeniem sosny?
Ciekawości się ludzkiej nigdy nie wyzbędę,

i wiary że nasz pochód, będzie trwał radosny.
A jeśli mi koniec pisany, zatem,
pożegnam się z pokorą, lecz ufnie, ze światem.

czyż mogę zapomnieć
z nocą bezduszną utopią

niezachwiany a przecież smutny
cóż lata-gwiazdy z wypalonych ognisk

jak marynarz ze statku na wydmach
opływam niebo czy tylko tonę

czas nie stroni od ciszy
dwa kwiaty ze szkła co nie zwiędną

już nie zasnę z deszczu słowa
czy sława tylko pustym naczyniem
które na dno opada

stąd dotąd myślę
czas stanął pośrodku pól
lęk jak strach na wróble
samotny

w kolejce do siebie
cienie coraz dłuższe
czekam na kolejną szansę
odwrócę bieg rzeki dobrym słowem

nie służę marzeniom
oklejam dni plastrem
co usłyszę zapomnę
jak pies co przestraszył się mgły

już wracam jak noc
coraz bliżej mami ciszą
bliżej domu ulegam
znanemu dotykowi światła