dotknij już niczyj
mgłą i zapasem bezruchu
"żyć jest jakże tępym przerażeniem"

porzucam źródła
żółkną idą za szeptem
krzyżując dłonie
skrzydła uniosę

jak zaśpiew
licząc głosy z deszczu
zbieram

skarżyć werterowsko
przymieram cieniem
podaj słowo gdy zamilczę
na grani

Gdy dam ci coś bezinteresownie,
przestań się odzywać do mnie,
powiedz jak bardzo zawiodłem
i jak zawieść bardziej mogłem,
kiedy ponoć tobą sterowałem,
gdy o twą uwagę żebrałem,
to było z mej strony podłe,
gdy się z tobą spotykałem,
wymówek nie wymyślałem,
to takie chamskie i szorstkie.

Żaden ze mnie damski bokser
i w tym chyba tkwi problem,
bo gdy dawałem ci wolną wolę,
ty zarzucałaś mi kontrolę,
chyba już samotność wolę,
od pytań bez odpowiedzi,
już dłużej słuchać nie mogę,
że jestem tym co ciebie śledzi.

gubię anioła w kałużach
brodzą oczy wysiłek
aby zobaczyć swoje plecy
garbaty los

im dalej pomyślę wieczór
spowiadam w konfesjonale
chociaż milczenie nie jest pokutą
patrzę na świat z determinacją

słyszę jak bezwietrznie
liście w rumieńcach spazmem wiatru
ojciec znowu poszedł i zapomniał
kogo jeszcze spotkam na ścieżce
węższej od myśli

noc gryzie ramię nie mogę odpocząć
z trzewi opasłej pamięci wypadają słowa
skradzione rozmowy na ustach pyłki
z łąk co pod sobą w beztroskim wzburzeniu
miarą jaskrów wytyczają ścieżki

południe grzeje plecy w kucharskiej czapce
odgrzewam światło gdy księżyc zostawił
pysk bezzębnej szalupy przywitał rozbitek
na dnie pustej szklanki okupionej skargą

stary chociaż w czasie aktywa i dach
już przeciekł podszyty deszczem sprostam
ciśnienie ulic na brzeg wyrzuci wyliniałe słońce
kamienie wyjęte z butów daremną przestrogę