Znów jakaś Pani mówi,
że gapię się w jej telefon,
pewnie mnie nie lubi,
chociaż kazała usiąść obok,
a może się tylko czubi,
albo mam problemy z głową,
lub tylko problem ze sobą.

Znów jakaś Pani mówi,
że jestem dla niej wsparciem,
choć nie była na seansie,
wcześniej życzyła miłego
oglądania podczas dnia
filmów dokumentalnych,
filmu o chorym rzeźbiarzu,
który będąc niewidomym
rzeźbił i wyrzeźbił Minotaura,
czy wszystko co Panie mówią,
to tylko sama prawda
czy tylko same kłamstwa ?

Mierzę siły na zamiary
emocje na uwięzi trzymam,
niewiele może człowiek stary
na nic zda się tęga mina.

Staję się niewidzialna
powoli,stopniowo zanikam
nikt nie tęskni, nie dzwoni
czasem ogarnia panika.

Przeżyłam swoje tak bywa
czasem sama siebie dopinguję,
jesień życia bardzo uciążliwa
może we dwoje mniej boli.

W środku zimy.

Posadziłem w środku zimy,
kwiat w ogrodzie.
Podlałem go kroplą kpiny,
zostawiając w chłodzie.

Śmiech perlisty zasnął w uszach,
otulonych szczelnie.
Kwiat, na przekór zaczął w śniegu,
rosnąć dzielnie.

Dni samotne jak i noce,
przemijały.
A w nim śpiące szczęsne moce,
rozkwitały.

I nie wiedzieć jak i kiedy,
z martwej gołoledzi.
Przeniósł się do ciepła w sercu,
i tam dotąd siedzi.

Czasem wspólnie zimną nocą,
patrzymy przez okno.
Nawet imię mu nadałem,
Samotność.

zaraz idę chociaż nie mówisz abym pamiętał
o kwiatach i ustach które należą do ranków
wylegujących się na szybie

schody myślą za mnie prowadzą nad rzekę
wije się między palcami jak wąż co czasem ugryzie
aby pamiętać gdy smutek przemyje oczy
dreszczem zwiąże ręce

już widno sen mości gniazdo w kącie szafy
lustro marszczy się na mój widok
mijam odbicie wrzucony do wody kamień
co minął się z czasem kręgami na wodzie