mam być dorosły jak orzech
twardą skorupą z żaglem
roztrącam grudki ziemi
słowa bez uczuć z niebytu

ukryty za szeptem
każę słuchać wiatrom
nigdzie nie przystanę dłużej
noc zadba o moje dłonie

skąd sen że jestem
bardziej żywy niż woda
gdy pod lodem ukrywa wieczność
parę oczu które wiosną
niebem przeniosą błękit

Gdzieś , ze skał syrenich, płyną nęcąc pieśni,
fale stadnych ławic, pozwalając nieść mi,
w białych grzywach wieńce chwały i pożogi,
dla ofiar ułożenia, na brzegu ubogim,
na którym piach złoty i zbielałe płótna,
znakiem są że tutaj, droga szła pokutna,
kończąc znane szlaki, w inne weszła niwy,
gdzie rozum nie zgadnie, czy to świat prawdziwy
i znany dotychczas, wodzi zmysłów szczątki,
odmiennością granic, w których początki
wejść nie pragnę za nic i dar świadomości
proszę, by tutaj na brzegu złożył moje kości.

Dlaczego miałbym chcieć spod snu pajęczyny
uciekać pod powieki, przed poranne słońca,
co niosą dnia mariaże, niechciane zaręczyny
z oknami, które się budzić mi każą, bez końca.

A wystarczy w dziwnych pokojach sny złożyć,
w izbach bez nachalnych cieni i zdradliwych świateł,
gdzie każdą natrętną myśl głodem refleksji zamorzyć
można, a win odkupienie ściętym spłacić kwiatem.

Na czerwiennych murach złożone szorstkie dłonie,
każdą cegłę pieszcząc dla granic stanowienia,
wokół wtopione, obce, w nieprzyjaznym kordonie,
broniąc tylko te jedyne,chętne lśnienia i śnienia.

A oczu już nie rażą i nie ranią w izbach bez okien,
ani zimne ręce nie drżą na marmurowych płytach
parapetów, bo okna zniknęły przed rokiem
i nikt w naszych pokojach już o nie, nie zapyta.

…
Przed nami nie ma dróg,
Tworzy je nasz każdy krok
Tak jak brak kroków
Tworzy kres drogi

I spojrzenie kreśli horyzont
A barwy malują nastroje serca
Wokół nas wszystko z nas jest
A my choć tylu nas jednym jesteśmy

Jeśli trudno stąpać to warto płynąć
Bo celu nie miniemy
Choćbyśmy nawet chcieli
Po ludzku go oszukać

Nic nam nie ułatwi misji
Nic nie odbierze roli
I tylko niewiedza
Czasem zaboli