Dzień ten doprawdy był wspaniały,
Siedziałem obok Restauracji Rozmaryn,
Patrząc się na jej okulary,
Myśląc o tym co było między nami.

Wymieniała się ze mną spojrzeniami,
Byliśmy przegrodzeni wtedy płotem,
Ona coś jadła z koleżankami,
Delektowałem się jej głosem.

Dumałem wówczas nad swoim losem,
Zastanawiając się nieco dłużej,
Czemu spotkałem ją z powrotem,
A moja dziewczyna odrzuciła róże.

świat opustoszał zupełnie
gdy Ciebie zabrakło,
wspominam ten dzień
przez pryzmat minionego czasu,
serce boleśnie zadrżało
gdy wreszcie pojęło,
że jesteś poza ziemią,
że Ciebie za mało,
odeszłaś tak daleko,
lecz dryfujesz w mej pamięci,
zamykam Cię w swoim sercu
taką,jaką byłaś,wierną...

Sam sobie robię spektakl,
nalewając do białej
filiżanki w kształcie
półkuli - porcje
herbaty czerwonej,
w dzbanku serwowanej,
właśnie teraz podanej
mi i słucham muzyki
żwawej i czuję radość,
słowa na kartce kładąc.

Trochę mnie rozśmiesza
myśl, że ta herbata,
wygląda niczym polewka,
opisywana przez wieszcza,
wpleciona do Pana Tadeusza,
bo jest ona czerwona,
choć nie daje mi jej żadna,
obrażona na mnie dziewoja.

Jak każdy poeta niepokorny,
znów wracam na zbrodni
miejsce i siedzę skupiony,
w tej samej kawiarence,
w której byłaś wcześniej.

Na podsumowania za wcześnie,
bo choć za szybą słonecznie,
uwaga ma niebezpiecznie
wędruje w stronę myśli
smutnych i czarnych.

Gdybyśmy tu razem byli,
tą herbatę byśmy pili,
debatę z sobą toczyli,
pewnie się nie kłócili.

Wracam do tamtej chwili,
w której żeśmy byli
szczęśliwi nie na niby.