Dla mnie nie istniejesz
słowa od kochanej osoby
minęły lata,stare dzieje
próbuję zapomnieć nie mogę.

Zjawa nieproszony gość
do mego życia powraca
przykrości mam nadto dość
straconą godność przywraca.

Godności nie odzyska
popioły za sobą zostawił
okaleczona rodzina bliska
hipokryzją błędów nie naprawi.

We wnętrzu skały
zimnej wilgotnej
jest jej kryjówka jej eden
wszystko się zmienia
czego się dotknie
odkrywa magii głębię

ma czarne oczy
i długie włosy
czernią ciało okrywa
między światami
buduje mosty
wiedźmą siebie nazywa

nie trzeba skrzydeł
ani też miotły
znajduje się tam gdzie zechce
wystarczy tylko
że zamknie oczy
i wyobrazi miejsce

była kimś innym
gdzieś dawno temu
niestety ją zraniono
za dobre serce
nie wiedzieć czemu
musiała zapłacić słono

nim się podniosła
przestała smucić
wiatr liście z drzew pozrywał
wróciła inna
musiała wrócić
wciąż poraniona lecz żywa

teraz moc siły
zapala płomienie
bo odzyskała spokój
choć czasem szarpią
przeszłości cienie
w niej stałość czterech pór roku

One krzyczą jak bardzo je ranisz,
przykładając ci nóż do krtani,
ty bronisz się jeszcze słowami,
zanim strugi czerwonej krwi,
popłyną na białe kartki
i zdołają je poplamić.

Tak często zostajemy sami,
z samobójczymi myślami,
z założonymi na usta kłódkami,
tak rzadko ze sobą gadamy,
a rozmowy kończymy kłótniami.

Znowu siedzimy sami,
tymi ciemnymi wieczorami,
z czarnymi obrazami za oknami,
w głowach czarnymi myślami,
w sobie to dusimy i chowamy,
rozdrapując wewnętrzne rany.

Nie wiem czy wystarczy mi sił
Na walkę z góry przegraną
Ile los będzie jeszcze ze mnie drwił
Pastwił się nad tą samą raną

Wietrzyku mój przyjacielu
Nie wiej już mi więcej w oczy
Wiem że takich jak ja jest wielu
Niejeden z dobrej drogi zboczył

Deszczyku co moje łzy ukrywasz
Nie płacz już nad moją dolą
Nawet boso będę góry zdobywać
Choć zakrwawione stopy bolą

Bo w moim sercu świeci słońce
Ogrzewa ciało i duszę
Chociaż rany mocno krwawiące
Wiem że żyć muszę