ledwie musnę
odejmę z ogona komety

pierwszy w kalendarzu
bez czasu na sen i nadzieję
zaczepiam myśli o konar

w wyprasowanej koszuli
zapowiadam pogodę na zawsze
powiew wiatru
noc w pudełku od zapałek

spuszczony ze smyczy latawiec
czepiam się traw
bicia serca
z nieznacznym zapisem
na niebie

który to już wiersz
odszedł
razem z deszczem oszukał samotność

poprawiam los szklanką herbaty
w ogrodzie róże mają czerwone usta

zachęcam szczęście uśmiechem
zaklęta w chwili o której śpiewał Rysiek

wypatruję jednej z twoją podobizną
ale wciąż nadchodzą inne
zaglądają w oczy
zalotne jak młodość

Mijam racje slalomem
bez własnego zdania jestem młodszy.
Michałek który odnalazł w trawie zdziwienie.

Pod lipą krzyżuję nogi, patrzę przez palce
na przedmiotowość.
Nie wierzę kim jestem, bardziej naturą drzewa
jaką skrywa w dłoniach drzemiący wiatr.

Zakwitły sny, przełykam kąśliwe uwagi pszczół.
Entropia cienia przyciąga wieczór,
rozkłada gwiazdy jak karty na stole.
Rozgrywam partię jako jeden z wielu statystów
wymierających chwil.

nie poradzę bez słów
choćby głupich niebrzmiących z tamburynem
plaster nie zatamuje upływu chwil

z dłoni której nie przyłożyłem
do zrobienia wspólnej sałatki
pełnej przeciwutleniaczy
nagromadzonych w kuchni na przestrzał
wyborów

więcej niż daje szum ulicy
stempel do bezbarwności a różę
dałem po rozstaniu z ciszą

powrót będzie inny
na starej tratwie nie żyją już ptaki
dęby co przysiadły
po haust wiatru