Spoglądasz na szczyt wieży mgłami obleczony
Od stóp Twych urwiskiem i murami oddzielony
Wiesz, że tam jestem stalową zimną zbroją okryty
Niedawno tak bliski, teraz w niezdobytej twierdzy skryty...

Nagle głuchy grzmot przerwał wiatru głos
Niczym wściekła rzeka nadpływa z daleka
Bierze mnie w ramiona kochanka szalona
Kochanka zazdrosna, muszę już z nią zostać

Pod okryciem lodu, zbawiennego chłodu
Na dnie tego stawu zaśniemy od razu
Na wieki złączeni, losem połączeni
Ja i Ona... lawina szalona

Samotność ciszą otoczona
Ubrana w koronki i tiul,
Na głowie cierniowa korona
Sprawia nam fizyczny ból.

Życie upływa jak woda
Ze źródła wciąż jej ubywa,
Przemija nasza uroda
Serce smutek ukrywa.

Dzień podobny do dnia
Nic się zdarzyć nie może,
W oku samotna łza
Nikt już mi nie pomoże.

Został mi ciepły koc
Herbata pita samotnie,
Kiedy zapadnie noc
Księżyc zajrzy przez okno.

On mi druhem zawsze
Wypełnia światłem pokój,
Czeka aż cicho zasnę
By błogi osiągnąć spokój.

Głodne ptaki kołują, chcą zostać na dłużej.
Milczy rzeka na dole, jeszcze o tym nie wie,
topi liście pożółkłe w niemrawej miksturze.
Pogubiły je drzewa stojące nad brzegiem.

Las nie czeka na gości, sami przyjdą w nocy,
pochowani do zmroku w swoich ciemnych dziurach.
Chore sosny zatrute zapachem wilgoci,
śliską pleśnią i chłodem wkrótce się znieczulą.

Pełzający nad ziemią jesienny narkotyk,
odział mglisty krajobraz w nierealne barwy,
tworzy dziwne miraże, jak sen o północy,
pośród pni i gałęzi budzi duchy zmarłych.

Szare zmierzchy i świty, wszystkie dni są szare.
Czas omija to miejsce, a słońce nie dotrze.
Poderwało się ptactwo, szybko frunąc dalej,
nie powróci nad rzekę i garbatą sosnę.

Tu zła ziemia i woda, trawa i kamienie.
Żaden człowiek nie przyjdzie, mchem zarosły drogi.
Tylko mgła się unosi tysiącletnich legend,
jak pył z wnętrza popielnic ciałopalnych mogił.