Pachniała ciemną nocą nieruchoma woda
i owoce piołunu roztarte na dłoni.
Zielony ślad na palcach został jeszcze po nich,
w uszach cicho dźwięczała gitary melodia.

Ognisko się dopala, grzeje cierpkie wino
z ciemnych wiśni sprzed roku i dzikiego głogu.
Pytam w myślach, jakiego by użyć sposobu,
żeby chwile zawrócić nim na zawsze zginą.

Nie odpowie sitowie nad piaszczystym brzegiem,
milczy wyspa zaklęta - czarna księga wiedźmy.
Gdzie klucz do tajemnicy, chociaż szukam, nie wiem,

patrząc, jak dzień wyrasta jasny i słoneczny.
Posłuchajmy więc razem pod samotnym drzewem,
szumiących w liściach legend. Zostańmy. Nie jedźmy.

Na piaszczystych tarasach rozłożystych dolin
rozgościły się lasy i tonsury jezior,
przytulisko dla baśni i płochliwych zwierząt,
którym bóg dzikich stworzeń tutaj żyć pozwolił.

Słońce chowa się za wsią i tonie powoli
za dachami gospodarstw. Stamtąd idzie mocny
fetor obór i zapach pieczonych kartofli,
otulony oddechem zaoranej roli.

Daleko tu od ludzi i zmierzch się wyroił.
Polna droga jest kręta, znakami usiana,
szerokich, krowich racic albo bożka Pana,
co nocami wychodzi ze swojej ostoi.

Pies przebiegł wiejską drogą, popędził do swoich.
Nagle chłód zimną falą na pastwiska dotarł,
ożywił tajemnicę w zwyczajnych przedmiotach,
której lud zasiedziały od wieków się boi.

Tak ciemno. Las szeregi falangi potroił,
zapełnił się głosami opuszczony cmentarz.
Może to mówią liście, a może przeklęta
dusza gada do siebie pośród pni topoli.

Zawróciłeś coś nucąc, lecz głosem nieswoim.
Patrząc prosto przed siebie wciąż przyspieszasz kroku
bo za tobą już popełzł nieznośny niepokój,
który odtąd, za twymi plecami wciąż stoi.

Z cichym drzwi skrzypnięciem, pojawił się w mroku

Wszechobecny zawsze, pierwszy gość, Niepokój.

Najpierw usiadł w kącie, chytry sprzeniewierca

By już za chwileczkę, siedzieć blisko serca.

Ból przeszył ostrością, swe wtargnięcie nagłe

Dumnie obnażywszy oblicze pobladłe

Jako sztylet ostrym zatoczył spojrzeniem

I ostał się wiecznie krwawiącym zranieniem

Bezgraniczna Pustka skądś nagle się wzięła

Postała przy oknie, na sufit się wspieła

Okrążała pokój wolno krok za krokiem

Podążając w miejsca gdzie rzuciłem okiem.

Smutek cicho pieśnią, objawił się rzewną

Duszę otuliwszy płaczu szatą zwiewną

Ściskał w chłodnych dłoniach serca zamrożone

Nie słysząc wołania o litość wznoszone

Muzyką ze skrzypiec snując tęskne łkanie

Pojawiło znikąd się, Rozczarowanie

Obiecało deszcze szczerozłotych zdarzeń

By zamknąć za chwilę wszystko w sferze marzeń

Gwar w pokoju wielki, od uczuć ciasnota

Na to wszystko weszła, olbrzymia Tęsknota

Wszystkie wolne myśli zamykając w sobie

Uwalniając te tylko, co tęsknią po Tobie.

W pewnej chwili nagle, zda się że coś słyszę

Nie, ja tylko słyszę dokuczliwą ciszę

Chciała wejść po cichu, jak to zawsze ona

Lecz się nie udało, jest zauważona

W końcu stołu siadło zgarbione Zmartwienie

Żałowania godne, nieboskie stworzenie

Aby tego złego było jeszcze mało

To się bez powodu, gorzko rozpłakało

Z pokorą przyjąłem moich wszystkich gości

Malujących we mnie obraz, Samotności

Rok za rokiem mija, święta za świętami

A moje wigilie kończą się, wierszami

Zgasło ciepłe światło, wyszedł tłumek gwarny

Przestał mieszać w tyglu, chemik życia marny

Ostatni gość przyniósł, zapomnienia tren

Jak co wieczór przyszedł, litościwy Sen.

ty patrzysz z góry skrzydła rozkładasz
i śmiało spowiedzi wysłuchujesz

kto plan układa
słowa w całość zebrane całe życie pokazane

czy ja proszę o nie
niby sama prowadzę swój kres
ile bym dała by odnaleźć siebie

czuć raj jak pierwsze przebiśniegi
więc wyciągam ręce leżąc na kamiennej drodze

czerwone usta
z przerażenia pytam co znaczę
chwilą złamałeś mnie
kropla po kropli łączy łzy

cichutko pakuje walizkę

wspominam jak to by był ten jeden dzień
szłam do zamku nadziei
nie zamykając bram