przebiegłem niebo na wylot
gdzie jesteś opustoszały sny

chłonę deszcz korą drzewa
mech porasta opuszki palców

noc szorstka jak sierść kota
co poszedł własną drogą

sroży się czas wystaje na rozstajach
chmury przede mną nabrzmiałe żalem

Dziś czuję się jak SDF,
coraz bliżej wiekowa średnia,
za dwadzieścia lat przeczytaj wiersz,
zweryfikuj czy się potwierdza.

Opisuje znów swoje emocje,
a każda z nich mnie uśmierca,
może ktoś dla mnie namiot rozbije,
dostrzeże do zmian potencjał.

Gdy nadchodzą noce zimne,
zaczyna grozić mi hipotermia,
zawieram swoje serce w wiersze,
poezja to moja jedyna twierdza.

Nie pomoże pogotowie społeczne,
nie odnajdę zgubionego szczęścia,
może ty jedna przyjmiesz dedykację,
powiesz - użalać się przestań.

Dedykuję Agnieszce Opolskiej,
w zamian za dedykacje,
autograf zostawiony w książce,
której główna bohaterka,
cierpi na podobne schorzenie,
które się zwie bezdomność serca.

Wypuść ten płacz
który gniecie trzewia

tak trzeba

uwolnij krzyk
niech łamie drzewa

tak trzeba

oczyść duszę
niech znów zacznie śpiewać

tak trzeba

a potem spójrz na niego
i przebacz

niedomknięte noce
lampy ślęczące nad stołem
z wbitymi spojrzeniami

za głęboko oddycham utknąłem w przejściu
w miejscu jak rzeka co obok
przetacza cudze myśli

budzę się-lunatyk
co wciąż cofa dłonie
znad kolejnego snu

dzień pochylony jak sosna
nad morzem zachód odkroił z piasku
kawałek zmyślonego życia