uśpiłem wieczór cieniem
pełzał źrenicą wyblakły od ciszy
zostawił życzenia

przyjaźnię się z kurzem
szeregiem słów z korca maku
uległe w dotyku odbierają oddech

ciążę pięścią i prośbą
wiatr na bezdechu wysycam mgłą
jak pokot ulegam tylko drugiej stronie
medalu

trudniej oswoić krzesło
z rogu obfitości w brzęk
szklanki ze śladami
po zawrocie głowy

z domu kowalska po przejściach
z chromą relacją nawykiem obgryzania
życia

nie mówi wiele przyznaje rację
każdemu kto zachce posłuchać
milczeniu nadaje sens tylko wtedy
kiedy musi napić się wody

raz nie przyszła a jesień
wzięła mnie za głupca
gdy zostawiłem drzwi na oścież

szukam pretekstów byle być
często nie mogę przez chrzest
oczy matki ale odgryzam się wilkom
mlecznym zębem u mediatorów
zasznurowanych w komunikacji

przechodzą po mnie w lakierkach
z tyłu jątrzy widok na niezmącenie
bez tantiemów i dopłat do życia
cieszy spadek wagi nagłe odchylenia
od zmyślonych norm

w trawie myję ręce i słowa
które cisną się na usta
lecz ugryzę się w język

Patrzę na Was z dołu, znajome twarze,
In nomine Patres et Spiritus Sanctis,
Requiescat in Pace, lecą grudy ziemi,
Ucieka światło, już ciemno i cicho.

Nie słyszę płaczu i łez już nie widzę,
Lekki szelest wieńców i wiązanek,
Tulących się do ziemi, jak ciało do natury,
Kroki, dużo kroków, odchodzą już

… jak ja

Potem wieńce wyniosą do konteneru,
Postawią znicze, zapalą papierosy,
Pogadają chwilę o mnie, o tym co u kogo,
Kilka kroków, odchodzą już

… ja wciąż tutaj

Nikogo już długo nie ma, nikt nie chce,
Rozmowy ze zmarłym, który nie ma nic,
Do powiedzenia, będzie milczał, a tu każdy,
Ma przecież swoje ziemskie problemy

Szybkie pojedyncze kroki ….

Jestem sam, bo każdy oddala swój moment,
Woli o tym nie myśleć dłużej, niż chwilę,
Nikt nie wie kiedy, woli o tym nie myśleć,
Szybka świeca, modlitwa, do domu żywych

Szczęściem móc odwiedzać groby rodzin,
By rozmawiać o wszystkim i niczym, jak dawniej,
Kiedy ja przyprowadzę małych, to być może,
Jako starsi, przyjdą także do mnie