Każdy nowy związek - porażka
Zamki budowane na piaskach
Zrozumie to tylko garstka
Albo ten kto latami dorastał
W dysfunkcyjnej rodzinie
Sens opowieści spisanej na piaskach
Ten widok zamków w ruinie
...............................

Wiem że wszystko to kiedyś minie
Serce powierzę innej dziewczynie
Będzie cudownie jak w kinie
Nowa fala z dala przypłynie
Nim zmieni plaże w Hiroszimę

................................

Sam za to ponoszę winę
Upijam się nimi jak winem
Bezwiednie z falą płynę
By przybrać egoisty imię
Po każdym dokonanym czynie
A kiedyś to wszystko minie
Stary człowiek i morze przeminie

Siedzę na drewnianych schodach Starego Młyna,
Każdy ma siedlisko zatrzymanego czasu i wspomnień
Czarne ręce drzew wznoszą się do góry
Jeśli noszą na sobie ślady krwi

…to siłą natury, nie własnego sumienia

W dole lustro strumienia toczy się kołem żywiołu
Można przejrzeć w nim całe swoje życie
Obraz zamazuje się pod rękawicą wiatru
…bądź pod chemią uczuć … lub zanieczyszczeń z fabryki

Serce tłucze się jak wściekły pies po korytarzach duszy
Rozbijam rytmem nóg podpalony rum na śniegu
Kształtowanie własnego alter ego
Boże, jakbym stał wciąż nad zadaniem przy tablicy!

Nie żądam od świata by mnie zrozumiał
Bo sam nie wiem i nie znam wszystkiego
Wilk wie, że musi żyć i przetrwać
Ja też, dopóki ktoś nam nie wejdzie w drogę

W kościele organista zagrzewa ręce, by zagrać Opus
Po murach przenika w blasku świec cień uśmiechu Boga
Każdy w coś wierzy i ma nadzieję
A co mają zrobić Ci, którzy zgubili je po drodze?!

Wstaję, by podążyć ku dalszym progom życia
Wilk dopada ofiarę w ostatnim spotkaniu oczu
Dopala się płomień rumu na zakrwawionej bieli śniegu
Gaśnie jak życie, na poczet innego

Młyn burzy pianą spokój strumienia,
W którym nie wiadomo ile łez, ile wody,
Serce zasypia w korytarzu duszy
Jak kruki na łonie ciepłych rąk drzew

Wszystko śpi w mroku, by obudzić się z chwilą
Gdy znów przyjdzie dzień, czas, chwila życia
Jedno życie, jedna droga
Ku chwale, ku potępieniu…ku wielkiej niewiadomej

Psychosis (4:48)

"Symptomy po odstawieniu leku: zawroty głowy, zaburzenia orientacji. Pacjentka przewraca się, mdleje, wchodzi pod nadjeżdżające samochody. Urojenia prześladowcze - wierzy, że Ordynator jest antychrystem."
Sarah Kane – Psychoza 4.48

Jawa czy sen
Noc czy dzień ?
Światło zmieszane
Z mrokiem
Żeby wychodzić
Zachęca otwartość okien
Wiesz co masz robić
To twoje psychosis
Jest 4:48

Jam człowiek
Przebacz mi zacny świecie, że cię nie poznałem,
gdy rubasznie po twoich, dziedzinach stąpałem.
Tyś wokół mnie cierpliwie, obraz swój zachwalał,
mnie poświatą miraży, ludzki blichtr zniewalał.
Wciąż zbaczałem z dróg prostych, pełnych woni chleba,
szukania złotych szlaków, wiodła mnie potrzeba.
Miast ugory przemieniać, w zboża rozmaite,
mrzonki siałem w gleby, głupoty niesyte.
Rzesze mi podobnych, jak bezwolne woły,
wypełniały pałace, okupując stoły.
Z ust do głów puchary, przelewały zwidy.
Cień malował ściany, w ponętne sylfidy.
Dzień z nocą się łączył w najdziksze zabawy

Salwy śmiechu krasiły, najgłupsze postawy.
Gdy rozumy pogasły i zakwitły żądze,
uczty się przeniosły, tam gdzie są pieniądze.
Tańce świec ostygły, wosk powiązał blaski,
Spod stołów wypełzły, zasępione maski.
Słowa zczezły w pleśni, modlitwa wyśmiana
Jak zjawa oplotła, mnie zmurszała ściana.
Gdzie oczu nie zwrócę, mury śliskie wokół,
krzyk mój tłumią wbity, w gęstą czernię mroku.
W końcu się poddałem wilgotnym posadzkom,
tylko palce pełzły, do cegieł w omacku,
nadziei szukające, by chwilach ostatnich,
przed w niebytwstąpieniem, uczuć zaznać bratnich.
Choć niegodzien byłem, cnych doświadczać cudów,
bo żyłem plugawie, pośród ścierw i brudów.
To jednak w tej krótkiej trzeźwości odejścia,
Siły mi nieznane, dozwoliły przejścia,
granicy tak płochej i mocnej zarazem,
której łzą nie przekupić, ni przeciąć żelazem.
I tylko w tej zbawczej, litościwej chwili,
dziwne boskie kaprysy, przejść mi dozwoliły.
Zbudziłem się na drugiej, stronie swojej jażni,
ujrzawszy niezdobyte, szczyty wyobrażni.
Najpierw oczy martwe, porażone blaskiem,
wypełniły mi umysł, eksplozją i trzaskiem,
barw w feriach zgmatwanych, wirem rozmaitem,
jakby czart mieszał w bagnie, nerwowym kopytem.
Z wolna z fal harmonią, uczesanych włosów ,
złożyła się w współgra, obrazów i głosów.
I niczym orkiestry, pod rozumnym panem,
z dźwięków czynią muzyki, sercem napisane,
ulepiłem sił resztką, krystaliczną duszę,
której moc każe wierzyć, że wszechświat poruszę.

Bo jeśli gdzieś istnieje, majestat spokoju,
i jednym go można ogarnąć spojrzeniem.
To go doświadczyłem po przebytym znoju,
najszczęśliwszym się czując, na ziemi stworzeniem.
Muzyka zgłuszyła harmider i wrzaski,
chaotyczne w dali, znikały niesnaski,
miłosierdzia w pokorze, pozrywały sidła,
w ptaki rajskie zmieniły się mroczne straszydła.
A złych przywar ciężary, których w nas jest tyle,
opuściły mnie wszystkie, wzlatując motylem.
I resztką rozumienia, człowieczych prawideł,
pożegnałem się z życiem, dając mocy skrzydeł,
do lotu w nieznane, co strachem obrosło,
by już jak najprędzej, mnie ku śmierci niosło.