Milczę. Nie odbieram telefonów
Nikt nie wie gdzie jestem. Co robię
Co czuję. Jeden pokój, życie. Brak życia
Do końca życia jeden krok. Głośna muzyka
Tylko jeden utwór na uszach. Godzinami
Kilkanaście nieodebranych połączeń
Niepokój. Był człowiek. Nie ma człowieka
Pusty pokój. Walka emocji w sercu i duszy
Nikogo nie ma. Nawet nikt nie zdążyłby
Gdybym chciał odjechać z tego świata
Każdy najlepszym lekarzem dla siebie
Niczego nie chcę. Niczego nie oczekuję
Samotnie upadłem. Samotnie wstanę
Jestem poza światem

Dziś wieczorem
Z domu wychodzę
Abonent jest niedostępny
Od krytyków moich wierszy
Wolę słuchać Marty Herling
Po wstawieniu starych - kiepskich
Biorę się za pisanie nowych - lepszych

Konstruuję nowe wersy
Bo tak wielu oczekuje
Mojej nowej - lepszej wersji
Słowa poddane kompresji
Muszę do układu zmieścić
By przetrwały fale obiekcji
Nabrały nowych perspektyw
Tak byś patrząc w obiektyw
Obiektywnie ocenił treści
Jakie w sobie obraz mieści

Każdy nowy związek - porażka
Zamki budowane na piaskach
Zrozumie to tylko garstka
Albo ten kto latami dorastał
W dysfunkcyjnej rodzinie
Sens opowieści spisanej na piaskach
Ten widok zamków w ruinie
...............................

Wiem że wszystko to kiedyś minie
Serce powierzę innej dziewczynie
Będzie cudownie jak w kinie
Nowa fala z dala przypłynie
Nim zmieni plaże w Hiroszimę

................................

Sam za to ponoszę winę
Upijam się nimi jak winem
Bezwiednie z falą płynę
By przybrać egoisty imię
Po każdym dokonanym czynie
A kiedyś to wszystko minie
Stary człowiek i morze przeminie

Siedzę na drewnianych schodach Starego Młyna,
Każdy ma siedlisko zatrzymanego czasu i wspomnień
Czarne ręce drzew wznoszą się do góry
Jeśli noszą na sobie ślady krwi

…to siłą natury, nie własnego sumienia

W dole lustro strumienia toczy się kołem żywiołu
Można przejrzeć w nim całe swoje życie
Obraz zamazuje się pod rękawicą wiatru
…bądź pod chemią uczuć … lub zanieczyszczeń z fabryki

Serce tłucze się jak wściekły pies po korytarzach duszy
Rozbijam rytmem nóg podpalony rum na śniegu
Kształtowanie własnego alter ego
Boże, jakbym stał wciąż nad zadaniem przy tablicy!

Nie żądam od świata by mnie zrozumiał
Bo sam nie wiem i nie znam wszystkiego
Wilk wie, że musi żyć i przetrwać
Ja też, dopóki ktoś nam nie wejdzie w drogę

W kościele organista zagrzewa ręce, by zagrać Opus
Po murach przenika w blasku świec cień uśmiechu Boga
Każdy w coś wierzy i ma nadzieję
A co mają zrobić Ci, którzy zgubili je po drodze?!

Wstaję, by podążyć ku dalszym progom życia
Wilk dopada ofiarę w ostatnim spotkaniu oczu
Dopala się płomień rumu na zakrwawionej bieli śniegu
Gaśnie jak życie, na poczet innego

Młyn burzy pianą spokój strumienia,
W którym nie wiadomo ile łez, ile wody,
Serce zasypia w korytarzu duszy
Jak kruki na łonie ciepłych rąk drzew

Wszystko śpi w mroku, by obudzić się z chwilą
Gdy znów przyjdzie dzień, czas, chwila życia
Jedno życie, jedna droga
Ku chwale, ku potępieniu…ku wielkiej niewiadomej