Przy moim stole często siadają pospołu
Ci, których poznawałem przez minione lata,
Zwykli, przeciętni ludzie, niegodni cokołów,
Których czas się osiedlił w zielonych zaświatach

Los ich wplótł w moje losy życiową podnietę;
Znajomi, przyjaciele, poznani przed laty,
Lub ten żebrak, co śpiewał ochrypłym falsetem,
Zanim przeszedł w krainę, tak jak on, garbatych,

Te same opowieści w których cisza ziewa,
Zatroskane pytania: jak dziś mi się wiedzie,
Czasem milknę skupiony, bo przecież polewam.
Pijemy powolutku przegryzając śledziem.

Coraz gości przybywa i ciaśniej przy stole,
Powitania, wspomnienia o chwilach za krótkich,
Jakiś skurcz się pojawia, zapomniany kolec,
I tylko coraz więcej trzeba wypić wódki.

.

pewnik

drabina przy drzewie, w kwiatach spróchniałe szczeble,

nie zaprasza, odstrasza, nie zbliża owoców.

wtopiona w miejsce, w zieleń. zimą w szronie, zziębłe

ptaki siądą, albo wskoczy bezdomny kocur,

nikt więcej, nikt, kto ‘uważaj na siebie’ słyszy.

jest wyjątek; gdyby ją oprzeć o pewnika

ze strachem, nadzieją, to można wchodzić. lichy

stan, ale mocne wsparcie, ważne, że się nie giba,

nie trzęsie. dusza też lżejsza i mniej na sercu,

nie będzie trzasku, załamania, wrzasku. spokój

tylko, bez nieszczęścia, a szczęścia stojąc w miejscu

nie sięgniesz, trzeba wyżej by dotknąć obłoków.

Wczorajszy dzień,obowiązków moc
zabieganą zaskoczyła mnie noc,
w oczekiwaniu na sen,medytowałam
tak refleksyjna rymowanka powstała.

Myślę że nie jestem dwulicowa
nie muszę pod maską się chować,
wstydzić się swojego życia-
bo nie mam nic do ukrycia.

Chodzę z głową uniesioną do góry-
z radością spoglądam w chmury,
gdy pogoda i czas na to pozwala
a los na chwilę problemy oddala.

Czasem walczę z rzeczywistością
bywają dni obdarowane radością-
gdy dzieciom w życiu się układa,
reasumując-narzekać nie wypada.

Przyszłość w spokoju zostawię
wszak Świata sama nie zbawię -
już świta,nowy dzień się budzi,
pełen niespodzianek dla ludzi.

Sen z elfami i o elfach

Pozamykane w wielu snach, wszystko jest światłem, wszystko cieniem,
A rozbudzone tkwi tak w nas jak pół nadzieja, pół zwątpienie.
Po liściach nocny spływa znój, pogasił lampy już Aladyn;
Głuchy usłyszy elfów ból, ślepego olśni blask kaskady.

Znów Dziwożona ruszy w pląs, z dębowej szaty wyzwolona,
Cieniem zawiśnie jakiś ptak nad łąką pełną niedokonań.
Wśród powikłania jawy, snów, w pełnym odczuciu błogostanu,
Codzienność stale miesza się, przechodząc z sacrum do profanum.

Wsparty o ziemię kostur drży, bez skargi niosąc własne fatum
Lecz elfom także brak jest snu, a może tańca pośród kwiatów.
Wszystko wplecione w senny czas, w litanię dźwięków i półgłosów ,
Szelestną ciszę miałby ktoś, kogo odnaleźć tu nie sposób.

Więc pochylony milczę wciąż, w niedoskonałość zapatrzony
Gdy bliżej zmierzchu jest niż dnia, z lat doskonałych, z lat szalonych.
Czasami pobiec chciałbym gdzieś, gdzie się nie zjawia nocna zmora,
Z elfami nocne życie wieść. Lecz wiem… to było dobre wczoraj.