słońce urosło w oczach
zachód śpieszy w zapomnienie
mgła pod omszałym okapem
uwiła gniazdo z tęsknoty

macham ręką jak różdżką
niech się stanie co było
usta zbrudzone grzechem
sen przedarty zazdrosną nocą

już inna z jesienią
gdy idzie przez ogród zaraz znika
miłość co nie mogła zostać
tylko niebu podobna

Szukałaś drogi
by nią dojść
do tej miłości
która śpi
pustki i bólu
miałaś dość
więc otworzyłaś
śmierci drzwi
wierzę że jesteś
w miejscu gdzie
Elficzka teraz
ma swój dom
i zamieszkacie tam
we dwie
i wasze dusze
razem są

przebudził się w przerwie
między jedną a drugą nogą
na drodze do szafy
po drodze do torby pachnącej chlebem
w palcach na chwilę się zatrzyma
zamyśli się niebem i spadnie deszczem
w oczach patrzących przez okno
będzie długo czekał na znajomą sylwetkę
odjedzie samochodem wyciągając horyzont
w długą wstęgę parnej szosy
będzie między złożonymi dłońmi
a tym który wysłucha
w każdym półcieniu między pręcikami kwiatu
na drogowskazie do niedalekiej wsi
otoczonej łąkami pełnymi kaczeńców
w rzece rybą która podpływa do kamienia
oraz w atomie tego kamienia
w którym wirują miniatury światów
na linii strzału i w odgłosie padającego
któremu winę
udowodnił nie mniej winny
w ostatnim westchnieniu
jest też w zrozumieniu
pełnym raf własnego ja
oraz w wielkim głodzie miłości
której każdy pragnie
a tak niewiele może jej sam ofiarować
zawsze od do
taki drobny spójnik
Bóg wszystkich poczynań

Czy malarz musi użyć linijki
aby obraz namalować
piosenkarz głoskami śpiewać
by był zrozumiany
rzeźbiarz z kalkulatorem
rzeźby ma gipsować
aby z dokładnością matematyczną
był odczytywany

sztuka sama w sobie
jest wartością niezmierzoną
poeci piszcie wiersze
tak prosto z serc niech płoną