Tyle o Was świat zapisał między gwiazdami.
Tyle piękna i wdzięku, jak kwiatu ogrodami.
Tyle miłości, co oblewa tak wiele dookoła.
Tyle łez szczęścia, w tęczy uśmiechem woła.

Każdego dnia trudy życia zmywacie skrycie.
Każdego dnia tulicie rodziny w dobrobycie.
Każdego dnia troska w sercu zapisana jest.
Każdego dnia odbieramy nowego życia gest.

Ile smutku i rozpaczy doznajecie dniem szarości?
Ile goryczy, nerwów zszarpanych, ile podłości?
Ile to jeszcze ciężaru przyjmie Wasze serce i ciało?
Ile wołania cierpień, a ile życie już rozwiało?

Dzisiejszy dzień w kwiatku życzeniami dany.
Echem w sercach zapisze, ukłon składany.
By pozostał zwierciadłem poszanowania.
Na moście życia, harmonią miłości oddania.

Kiedy miną godziny kalendarzem zapisane.
Miłość, troska i trudy nie będą zapomniane.
Bo ósmego marca codziennie powinno być.
Wtedy raj tu i teraz, piękniej byłoby żyć.

Życzenie moje niech każdego dnia się rozścieli.
W zdrowiu, czułości, dobroci i opiece Anieli.
Co Kochane, by szczęściem zaowocowało.
By każdego dnia drugie serce dziękowało.

Amadeusz ze Śląska.

Myślałem o wierszu filozoficznym
Melancholijno-nostalgicznym
Właśnie go tworzę
Poglądy swe
Na tacy wyłożę
Podziwiam myśli Platona
Cenię dysputy Sokratesa
Znam wkład do nauki Arystotelesa
Mam wielki żal do Kartezjusza
Rozprawiał o zwierzakach
Niczym o żywych automatach
Kwestionując ich ból
Cierpienie, emocje
Biologiczne reakcje.

Jaśminowa suknia,muślinowy tren,
to Księżyc na niebie,wypełnił nasz sen.
Tan w lewo,
tan w prawo.
Pada deszczem ryż,
w rozsypanych kwiatach,stoi złoty krzyż.
Raz w górę,
raz w chmurę.
Garść perlistych łez,
podkówka na szczęście w pięciokrotny bez.
Ty przy mnie,
ty dla mnie.
Przetańczona noc,
będzie śniła z nami w przytulony koc.

mistrzu słowa nad Niemnem wiecznym blaskiem płoniesz
falujący ocean kołyszących rymów
niezapomniane wersy unosząc do Krymu
w stepie wiatr recytuje niosąc strofy wspomnień

na szczytach Kaukazu palisz boski ogień
nocą pośród burzanów rozbrzmiewa głos fletu
płyną subtelne rytmy wieczystych sonetów
zasłuchana Selene wstrzymuje swe konie

pielęgnując spisane tajniki Świtezi
ballady w mgieł oparach suną z Nowogródka
zakochany w nich Eol metafory pieści

brat zapomniał sam chciałby na szczyt Czomolungma
depcząc pamięć największych synów matki Ziemi
w smutnej cytrze z rozpaczy zerwała się struna