Nie zapomnę tego lisie
słów co małe mają ząbki
zdejmij wreszcie swe okrycie
odrzuć zawiść, porzuć wątki.

Krwi dostarczyć mogę szczyptę
wiele nie mam płynów takich
bo już wcześniej mnie dziobały
kruki czy też inne ptaki.

Serca oddać ci nie mogę
bo to bardzo jest cherlawe
może płuco czy wątrobę
albo pożywniejszą strawę.

Tylko ząbki naostrz najpierw
bo ubytek zrobisz sobie
tyle bólu za kawałek
lepiej znaleźć inną krowę.

Muczy buczy mleka daje
smakowitsze są to kąski
jam człek prosty i poważny
schowaj lisie swoje ząbki.

zawsze chciałaś fruwać
w swej zniekształconej rzeczywistości
tylko tak mogłaś funkcjonować
jak ptak
bliżej nieba
bliżej gwiazd

zakleszczona bezpowrotnie
w irracjonalnym świecie
pełnym bólu istnienia
w którym nie było alternatywy

jedyna droga do wolności
okno
dziesiątego piętra
zwane bramą

ufając skrzydłom anioła śmierci
odleciałaś
lotem rzeczywistym
rozmyłaś się w przestrzeni czasu
niczym gorzka łza
w deszczu

paraliżujący fakt
dla pozostałych
niczym uderzenie pioruna

po wielkiej iluminacji
pozostał popiół

Byłam twoją lalką, przytulenia pragnieniem,
małą towarzyszką twej doli lat dziecięcych.
Wyznaczaną mi postacią, bajkowym śnieniem,
kukiełkowym nieistnieniem, a może więcej ?

Ty zdolną autorką bajkowych scenariuszy,
ja zaś marionetką w twoich dłoniach posłuszną.
Strojna w koronki, kapelusze z pióropuszem,
pokochałam ten teatr - gałgankową duszą.

Wciąż obok ciebie przez życie, nie myśląc wcale,
że wraz z tym światem pozostanę w kulis cieniu.
Coraz mniej uśmiechu, coraz mniej ról dla lalek,
czas tobie biegnie, dla mnie utknął w zapomnieniu.

Porcelanowy uśmiech mam jeszcze na twarzy,
oparł się zniszczeniu, także policzka rumień.
W oku błękit i refleks w źrenicy się żarzy
radością nie z tego świata, jak górski strumień.

W położeniu - bez śmierci, w kufrze zaświatów,
splątana koronką, jak pakiet uczuć dawnych;
pośród pożółkłych listów i słów, jak bławaty
pisanych inkaustem – zasuszonych, pobladłych.

Jak umrzeć mam, jedno pytanie i rozterka,
wszak jestem tu bez narodzin – lalka królewna
- w pseudo-bycie lalkarz poskąpił mi serca...
Przywołaj mnie, lub spal, jak kawałek drewna.