szary zmrok kładzie dzień snu kołyską
ku morzu płynie górska ballada
wzgórza falują kaskady błyszczą
Semiramida tęsknotą włada

gdy o brzeg morza uderza fala
i liże plażę w blasku jantaru
bosą mknąc stopą wdziękiem zniewalasz
myśl brodzi tonąc w krainie czarów

w oczach zabłysła płomienna zorza
błogo łaskocze jednocząc wnętrza
płynie nostalgia w odległych morzach
siłą przypływu - treścią najgłębsza

spacer czułości i dłoń nieśmiało
znów wyobraźnią szepty przeżywa
muślinem pragnień unosi ciało
żar niedostępny biegnie odkrywać

Dla R.

Ty jesteś ponad wszystko, lecz spytać Cię muszę.
Dlaczego zabrałeś tak niewinny kwiatuszek?
Taka maleńka była! - czy to jest na chwałę?
Co matka czuje? – pomyśl – gdy ja przeżywałem.

Wiesz jak serce boli? - więc nie mogę być miły,
Nie powinienem - nieporównywalne siły!
Niesprawiedliwie dzielisz szczęścia i rozpacze.
Pomyśl co ona czyni? - skoro ja tak płaczę!

Jednym zabierasz wszystko, drugim dajesz wiele:
Głośne fanfary, dzwony i śluby w kościele.
Innym ofiarujesz: łzy, smutek i mogiłę;
Wiem, że Ty decydujesz i masz wielką siłę.

Spójrz z wysokości – tylko rozpaczy łzy płyną;
Wiem, że słowa nie znaczą tutaj nic i zginą.
Jednym szczęścia krocie - drugim kwiaty i wieńce,
Jednym złoto - drugim szloch w smutku i udręce.

Łzy bólu płyną w kącie i w samotnej ciszy;
Powiedz mi! – proszę - dlaczego Ty ich nie słyszysz?
Jesteś miłością - czy nie żal oczu co płaczą?
Powiedz z kim, mają podzielić się swą rozpaczą?

Wiem, że tylko skiniesz i jak zechcesz się stanie;
Czy musi być tyle łez? - proszę - powiedz Panie?
Wiem - nie powinienem - i tak wedle Twej woli;
Boże spójrz z wysokości! - jak to matkę boli!

Proszę na kolanach o łaskawe spojrzenie,
Oddal jej sercu, jedno jedyne cierpienie.

Dla małej Wiki, którą zabił pirat drogowy.

Brzmi jak marzenie
małe tęsknoty
prowadź mnie dalej
w poezji dotyk
czasem milczący
żywy gdy trzeba
powiew świeżości
muśnięcie drzewa.

Steruj mną jeszcze
w tamte doliny
wyblakłe kartki
zamień w maliny
takie dojrzałe,
przepięknie barwne
abym je zrywał
z łaknieniem w gardle.

Będę podążał
twoim szlakiem
zawsze gotowy
z małym plecakiem
przez wersy, strofy,
rymy zmysłowe
aż znajdę swoją
drugą połowę.