Idź – powiadasz – w stronę gdzie ciepłe snopy świateł
omiatają krajobraz nabrzeża z portem cichym...
Ujrzysz czekające anioły i usłyszysz
dźwięczny pokładowy dzwon niebiańskiej fregaty.

Cumy zerwą pieczęć siódmą na granicy światów...
Mów, co dalej ?... Odpłyniesz na antypody odległe,
ponad czas i przestrzeń do jasnej niwy rozległej,
wolna od jarzma doczesności i schematów...

Bóg drogi prostuje po drugiej stronie jaźni,
opadną na ziemię: śmierć niczym kurz żywota,
smutek przemijania, a wraz z nim tęsknota...
Jak odnajdę ciebie pośród tak wielu dusz ?
...tego nie ogarniam wyobraźnią!

Tamten czas, co tak sielsko upływał
jaśminem przy płocie się bielił.
Tyś na wody śródziemne odpływał,
w ostatni rejs pod obcą banderą.

Na polach, przydrożnych poboczach
rozlał się makiem, jak winem krwistym.
W sercu mym zima i zakwitł oczar
tęsknotą, niczym szmer suchych liści.

W furtce czytałam hiobowe wieści
(na polach kłosy padały żęte),
że wód szmaragd ciało Twe pieści,
a życie... przez złą kipiel połknięte.

Za wcześnie odszedłeś...za wcześnie...
Zabrałeś nasze lato ze sobą w mrok,
dojrzałość późnej, słodkiej czereśni...
Wrosłam w furtkę, od szaleństwa - o krok.

Twoje ślady na klamce czas zatarł,
omszałość uczuć trzymając w mocy.
Ramion stęsknionych już nie zaplata,
zabrał nasze noce... gwieździste noce.