z piasku
słońce oplata drewniany płot
jabłoń wkłada do ust niedojrzały owoc
poczułem się jak Adam co nie chciał
ale uległ oczarowany dotykiem
i miłością która miała być święta
*
uciekam od zgiełku i troski
pod parasol który ożył na wietrze
bławatki jak oczy kobiet
w aureoli niebieskich chmur
*
zawstydziła siostra tyle bierzesz
aż unieść nie możesz
więc zostawiłem jej u progu
myśli ciężkie od troski
i uśmiech który dała mi kiedyś
na drogę
na wyciągnięcie ręki
*
wyczerpany deszcz puka w ciszę
jak o serce
zamknięte na miłość
*
nic nie mów
wiatr przegonił lata
zapach lip i słów
za patynę wzruszenia
*
czas kurczy się w gwiazdach
coraz dalej sięgają sny
gdzie tylko trochę nadziei
nasion dmuchawca na wietrze
dzień i noc
*
przelała się czara deszczu
smutek z muszli rogatej
jak ślimak schował wspomnienia
przed nocą
*
bez celu noc blednie
myśli próżniacze
gwiazdy jak ludzie
gasną po cichu
*
przyjdę opowiem
cisza uległa jak światło
bajka podeszła pod drzwi
wraz z deszczem
Wiosna.
Wokół budzi się nowe życie
radość zadośćuczynienia
nie wszystkim dane było
podziwiać dzieło tworzenia.
Kwitnące pola rzepaków
sady w kwiatach tonące
łany zbóż czerwonych maków
w górach strumyki rwące.
Wiosna w mieście rej wodzi
dekoruje skwery balkony
śpiew ptaków jej towarzyszy
wszystko z góry ustalone.
Umieć żyć
Naucz się żyć
każdego dnia z heroizmem
z wyrozumiałością i pokorą
pracowicie
łap szczęśliwe chwile
nawlekając je niczym bezcenne perły
uśmiechaj się do siebie.
Samotność jest bodźcem do poszukiwań
celu życia
czas przynosi radę
i rozwiązania
nie bierz na siebie
ciężaru cudzych błędów.
Żyć każe nadzieja
idąc pomału, krok po kroku
potykając się - nie rezygnuj
by szczęście spotkać
idź swoją drogą
bo życie jest piękne...
Na upał
Sierpniowy, polski żar
Przypomina mi
Bliski memu sercu
Pewien adriatycki kraj.
PŁATKI ŚNIEGU
tańczą wirują opadają
błyszczą skrzą olśniewają
stroją tworzą kleją
znikają rozpuszczają topnieją
Coś (na rzeczy)
Coś jest na rzeczy,
że z pomocą narzeczy,
brniemy przez las rzeczy,
a to co nas kaleczy,
nas nie wyleczy,
bo sam sobie przeczy
- człowiek współczesny.
Współcześnie człowiek,
to, że tak powiem
element (nie)zbędny.
- « pierwsza
- ‹ poprzednia
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- …
- następna ›
- ostatnia »