Nie muszę wstawać wcześnie rano
być kobietą zabieganą
jestem na emeryturze.

Nie potrzebna piękna pogoda
perfekcyjny makijaż uroda
nie straszne burze.

Pracuję kiedy mam ochotę
chodzę wszędzie na piechotę
kocham spacery i róże.

Dbam o drobne przyjemności
unikam kłopotów niedogodności
wypoczywam przy lekturze.

zamykam oczy i widzę
cisza za stołem z gałęzią jabłek
w rogach chwile pogodzone ze staropanieństwem
haftują z mgły kołyskę

biciem serca zdradzam obecność
deszcz jak przyjaciel znajduje ujście w myślach
z piasku wymywa dziurawe muszle

banały w tekturowych pudłach
płacę za spokój i zamyślenie
kosztują krocie jak szafran
zbierany rankiem palcami z wikliny

wiem jak zgromadzić światło
gdy dzień dotyka twarzy
uwierzę jak zawsze
wraz z otwarciem okien

W zakątek gdzie płaczą wierzby przy stawie,
schroniły przed deszczem się mokre żurawie.
Zadumane nad dżdżu fantazją z mgieł wodnych,
zapomniały swych tęsknot do dzionków pogodnych.

A staw dumny z wrażeń nowe opery odsłania,
wody marszcząc wdzięcznie trzcinami się kłania.
Zasłaniając obłoki przed ciekawskim słońcem,
z ulewy finałem mocnym wieńcząc końcem.

I zmęczone stawy wzlatując w oparach,
żurawiom dzięki śląc siedzącym w szuwarach.
Za podziw nad urokiem deszczu nad wodami,
śpiewających kroplami arie nad ariami.

I tylko żal słońca, który od wiek wieków,
przez tłumy chmur gęstych przedrzeć się próbuje.
By deszczowych nostalgii zaznać cud uroków,
jaśniejąc nad stawem, troszeczkę żałuje.

Karczemna awantura nie przystoi dziadkom do łupania,
zewnętrzną przetoką powitają rok.
Z rewitalizacją na ustach częstuję samoopalaczem.

Wyjątkowo placebo działa nie brudząc słońcem,
pomalowanej na żółto szklanki.
Rozpoznają prozopagnozję dzięki kontekstom

Babka ma za nic mało uczęszczaną duszę.
Sprzedała część domu gdy ściany zwietrzały
od pogwałconych norm.

She's got