Są tacy ludzie, którzy rzucili wszystko,
Którzy zapomnieli, jak mają na imię,

Są tacy ludzie, którzy Biedę naśladują:
Nad rowem siadają i chlebem z psem się dzielą,

Są tacy ludzie, który stracili sens, aby zyskać Sens,
Zabrali kij pielgrzyma i kapelusz słomkowy,

Są tacy ludzie, którzy żyją w cieniu blokowisk górskich,
Mają bieżącą wodę i prysznic o każdej porze,

Są tacy ludzie, którzy wybrali, to, czego gdzie indziej znieść nie mogli:
Kłótnie o nory, szczekanie i wycie wilków, wrzask gówniarzerii ptasiej,

Są tacy ludzie, nazywają siebie „Włóczykijami”,

I są wszędzie:
To my, tylko w marzeniach…