Nie umiem pisać
o ciszy co śpi w zeszytach
która budzi się
kiedy tą treść
zaczynasz czytać

Nie umiem pisać
o cichym śnie liter
które śpią w zeszycie
zanim je obudzicie
gdy usta w ruch wprawicie

Nie umiem pisać
tak jak inni poeci
nie zasługuję by ci
którzy czytają wiersz
mówili że wieszcz
podał ciekawą treść

Współcześni artyści w Spa,
planują swój nowy pokaz,
ktoś na oczach widza,
znowu zadusił psa.

Znowu jakaś kobieta da,
współczesnej sztuki pokaz,
wlewając farby do łona,
by malowała jej wagina.

Świeci triumfy Dark Art,
upadły dawno kanony piękna,
odkąd twój Smart,
jest piękniejszy niż ty sam.

Tutaj liczy się tylko disign,
tuning własnych ciał,
nikt nie wie co to Uniesień Szał,
wolą Pięćdziesiąt Twarzy Greya.

To tylko papka i breja,
którą każdy z was łyka,
jak wygłodniały pelikan,
choć ta sztuka pożera was,
kradnie wasz cenny czas
i oddala od Boga.

Kiedyś kanonem stanie się,
rozwalać o ścianę głowę,
by cieknącą z czaszki krew,
potraktować jako farbę.

To za wysoki poziom abstrakcji,
efekt automotywacji i akcji
rozpoczętej ruchem ręki - kreacji,
liczącej się z możliwością falsyfikacji,
tez składanych w deklaracji,
o byciu przejawem literackiej pasji,
a nie suchej melorecytacji.

Abstrahując od początku utworu,
poszukuje mej abstrakcji wzoru,
abstrahując od czarnego humoru,
poszukuje barw i kolorów.

Abstrahując od braw i tenorów,
głosu śpiewającego peany,
zapisuje to na swój sposób,
choćbym miał zostać wyśmiany.