boję się gdy zmieniam chwilę gestem
łatwo stracić panowanie wewnątrz
gubię pewność na pustej drodze
myśli lub tylko cienie gdy krzyknę
barwią sen niepamięcią

choćby małym palcem trzymam się rzeczywistości
części światła która zostaje za oknem
po upalnym lecie lub deszczu
który odnalazł drogę do serca

widzę za dużo jak skomle wiatr
gdy nie może wejść między drzewa
motyle w rozsypanej tęczy i słowa
które oprą się o dłonie
szczęśliwym zrządzeniem losu

Kiedy byłam dzieckiem
Ty mówiłaś ja słuchałam
dzisiaj mówię do Ciebie
słuchasz lecz nie odpowiadasz

chociaż jesteś dla mnie
niedostępna
twój obraz noszę w sercu
czuję na czole ciepło dłoni
jakby to było wczoraj

w pusty bezkres odeszłaś
mnie pozostała beznadziejność
nie zdążyłam powiedzieć
jak bardzo Cię kocham
Mamo...

Barbara Szuraj

uczę jak wybuchnąć nie raniąc kwiatów
ludzi z przezroczystą skórą
przez którą widać zachód i bezkres
jak drzwi do nieba

kiwają głowami w zgodzie tylko ze mną
z założenia wiem gdzie dotknąć
czystą gazą dłoni przywracam aprobatę
i słowa spakowane w prawdziwe znaczenia

ciąży deszcz zakrada się losami ludzi
wyje nocą jak cień żywi się snami
wierzę w spotkanie z samym sobą
na piasku gadając z wiatrem o niczym

czasami jestem ledwie słowem częścią zegara
odmierzającego czas tylko nocą

przerysowany niedbałością
żalem nie przypisanym do celów
staję się początkiem wieczoru
refleksją nad bezpostaciowością

widzę odbicia jak kręgi
powstałe od kamieni wrzuconych jednocześnie do wody

na świeżym śniegu tańczą sny
jak odpowiedź na wszystkie niezadane pytania