tylko w jednym miejscu przylegam do ściany
tutaj urwał się kontekst kawałek tapety
jak ślad cienia po wynaturzonej nocy

nie wiem jak żyć aniołowie
na mój widok spuszczają oczy
wiary przybywa wraz z wiekiem
a dialog kończy się w dniu następnym
odreagowaniem strachu

podajesz gdy proszę słowa
jak cukierki przez cały wiek cudów
czas pożegnać uroki przywiązania

potrzeby jak bezużyteczne rekwizyty
oddaję chwilom między piciem herbaty
a ciszą zostawiam sobie nieoczywisty
przywilej naiwności

wciąż nazywasz mnie inaczej
oczy omijają słowa a deszcz
zostawia na ustach gorycz
stygmaty samotnej wiosny

wchodzi do parku podrywa ptaki
zdziwione ciszą lecą szukać wiatru
drzew i ludzi z wykradzionym cieniem
z resztek mgły pośpiesznie sadzi anemony

mam pokruszony chleb karmię światło
zmierzch wcześniej zaprosił noc
zastawia sidła na gwiazdy
zawieszone na linii życia
o wiele niżej niż zwykle

przeszkliłem oczy
od żalu i strachu uchroń

przez sito przesiewam powietrze
ludzi co pomogą być
zaczaruję w nietykalność

spaceruję po godzinach
czekam z synem w zaułkach czasu
omawiam z ciszą nasz los

przeszkliłem serce
może zobaczy
jak wiosna igra z niebem

bez wygórowanych potrzeb zesłana
na mało wygodne życie i ciało
pnące się jak groszek z przypadku
jeżeli pomyśleć bez lęku o wierze

kropki biedronki i szyszka jak skóra węża
bardziej ważna niż świat co ogłuchł od zgiełku

ciężko być za zasłoną oczu
czy to taki los o zapachu niemocy
przywiał strzępy myśli
dłonie co nie utrzymają słowa

bądź ostrożny gdy depczesz marzenia
choćby jak płomyk zapałki
owinięty wiatrem