Takie piękne dwa motyle . Niby trwają ledwie chwile dwie - nie . Zanurzone w źródle cienia piękne dusze . Smak istnienia niebywały - jakże różny a wspaniały . I w Valletcie się spotkały . Łąka inna niż te znane - nadal nic nie obiecane . A pulsuje absolutnie i ten wiatr ośmiela dłonie . Nie wątpiłam że tak jest i że takie niebo jest na osi czasu akurat w środku lasu . Usta przemówiły tkliwie trzy wyrazy - niemożliwie . Cała jesteś nietypowa taka cisza - rozbryzgowa . Nic sobie nie wymyśliłam - kiedyś także taką byłam . I tak o tym zapomniałam bo ze smutkiem pochowałam - opłakałam . I to miejsce na tej plaży owszem również mi się marzy niczym w strofach Jesienina . Pachnie czeremcha - świeci srebrzyście jak te trzy słowa . No oczywiście .

powietrze coraz szersze rozpycham niebo
wycięte z kadrów ramiona ze spiczastą anoreksją
wynoszę ponad tylko słowa chociaż miałem już
podać dłoń

skóra porosła drzewa w kolejnym domu
światło wypadło z ram modli się za mnie
gdybym nie zdążył uwierzyć w drogę
przeszkloną piaskiem

z dnia na dzień spadł deszcz
zmienił się tylko uśmiech percepcja dotyku
o którym nie rozmawiam przez sen
wg. słów sąsiadki słyszała tylko poszum
jakby morze wypełniło usta

wybór fal rozbijanych o usta
drzewa dają cień zimą szepczą nocą
przychodzisz z grymasem kopię stertę liści

nie zmienię nieba w przytulną altanę
deszcz był moment wyrósł w ogrodzie
mgła stanęła między chwilami

przełykam ślinę zakopię słowa
w kolorowych doniczkach mów do mnie
gdy odwrócę się przyłóż usta do szyby
lub najbliższej gwiazdy

wyśniłem tyle aniołów
obudziłem dotykiem

uczę się ich języka gdy mokną drzewa
lub śnieg stąpa przez pola

z czasem stanę jak kamień
gdzie las ustąpił skrzydłom

kto potrafi nie zapomni
gdzie zostawił księżyc
wstęgę rzeki jak usta