Poszłabym za tobą wszędzie
Lecz muszę raz jeszcze
Pozwolić ci, spojrzeć mi w oczy,
Czy znajdę tam siebie

Poszłabym za tobą tam
Gdzie zaprowadzi mnie
Twoja ręka w mojej dłoni
W pełni wspólnego ciepła

Poszłabym za tobą w taniec
W którym zgasną inni wokół
A miłość przemieni się w cichość
wzlotów bez powrotów

I już tam zostaniemy
Bez dróg, bez zdarzeń
Sobą nasyceni, senni.
Dobrze, że poszedłeś ze mną.

śnię o ciszy zbyt wysoko
aby szukać mgieł
zatopionych w jeziorach chmur

już wiesz pozamykałem okna
mrużą oczy od światła
słowa w niewoli wiosny

między dłońmi strumienie
uczucia jak piasek skręcone z wiatru
gnają przed sobą skrawki nieba

parę ciepłych myśli jak anemony
z buzią umazaną słońcem

zastąpiłem ciebie spokojem lasu
jak zając nasłuchuję czas spływa rzeką

dorastam do wysokości chabrów
skrzydeł aniołów co jak motyle
pogodziły dzień z nocą
latając na wysokości oczu

graniczę z cudem ale żyję
cóż może los gdy uwierzę
tym łatwiej gdy mam władzę nad ciszą
palcami które jak korzenie wrastają w światło

Jak znajdziesz wolną chwilę w pociągu życia
Spoglądając przez szybę przemijającego czasu
Wysiądź na najbliższej stacji
I po prostu zadzwoń do mej duszy

Czy to będzie dziś, jutro czy za lat kilkanaście
Może będę spoczywał już na starym fotelu lub w trumnie
Po prostu przybądź i pogadajmy
O tym jak to było kiedyś wspaniale

Mijamy się w przeciągu myśli
Zabiegani z zakupami trosk i radości
Jeśli dziś nie zdążysz na czas
Poczekam, gdzieś tak do osiemdziesiątki

Nieważne, czy jesteśmy po dwóch stronach mostu, morza
Czy dzieli nas przestrzeń po między niebem a ziemią
Zegar kiedyś może wybije tą godzinę
A karty kalendarza odetchną atramentem godziny i miejsca

Pewnego dnia, o pewnej godzinie…
Może zdarzy się…
Że dwa rozpędzone pociągi życia
Zatrzymają się na tej samej stacji

Nie miniemy się z walizkami jak zwykli podróżni
Tylko przystaniemy na chwilę
Przynajmniej na chwilę
…w poczekalni życia

…nieba, czyśca lub piekła