Starość we dwoje
Usiądżmy w pociemniałym raju, na przyzbie,
słuchając śpiewu czarnych papug, o zmierzchu,
dopóki noc nas zaspanych, nie zdybie
i pierzyn księżycem nie poprószy, z wierzchu.

Śpiące bogi wskrzeszą, spóźnione zegary
a nieprześcignione, dopadną nas kresy.
Ja w oczach twoich, ciągle widzę czary,
czyniące że w niebie, tańcowały biesy.

Nie potrzeba oczu, i bez rąk dotyku
widzę ciebie całą i całą poznaję.
Po latach w duszy, i w głębi nawyku
jako siebie, ciebie, pragnę i dostaję.

I choć nie wiem co jeszcze, się z nami wydarzy.
Jakich losów oboje, będziemy spełnieniem.
Wszędzie szukał będę, cienia twojej twarzy.
I z wiecznym przy niej, trwał będę stęsknieniem.

nie boli cały sens
organellum bez przypraw i przeznaczenia
dopiero zobaczę jak biegnę wzdłuż plaży
opustoszałej z wiatru

zazdroszczę nieodwracalności
gdy większy lub mniejszy ptak
odleci na odległość chwili

puls został na niebie
długą białą wstęgą przechodzi w noc

wiele traw położył cień
rozkołysany w hamaku wieczór
niewymowny w swojej ciszy

Wiosna raniutko przyszła cieplutka
wietrzyk zatańczył szybkiego fokstrota
pozmiatał śniegi i brudne liście
wszędzie cieplutko
wspaniała pogoda.

Pszczółki , motyle , ptaki , zwierzęta
w zgodzie, w przyjaźni witają wiosnę
ludzie sprzątają w swoich obejściach
każdy odczuwa promienie słońca.

Życie powraca , krew szybciej krąży
radość, nadzieja wraca pod strzechy
krokus spod ziemi wyszedł na słońce
oznajmił wszystkim , przyszedł czas wiosny !

Przebudzenie
Ileż przystrojnych uroków,
na dzień swój czeka i porę,
pod liśćmi z zeszłego roku,
by olśnić wiosennym ubiorem.

Aż słońce zastygło w zachwycie,
w południowym zegarze,
by pąkom pomóc w rozkwicie
i ogrzać zmarznięte twarze.

A polna mysz wyszła z nory,
wypatrzyć zbudzone dziwy.
I wsłuchać się w ptasie utwory
symfonii urokliwych.

A my na mokrej ławeczce,
nie w siebie, lecz w dal wpatrzeni.
Czujemy dotyk rąk inny,
taki co wszystko zmieni.