dalej zawracam
słońce z każdej strony i ludzie
gubią ślady w piasku

sny wokół drzew kałuże anemonów
z niebem bledną przebarwione światłem

zmieściłem świat w wyciągniętej dłoni
słowa z muszli w rozsypaną ziemię

splotłem palcami dni
nad wodą los rozpuścił włosy
odrasta cisza z miętą

spójrz jak pięknie się mijają ci
co byli sobie przeznaczeni

J.Hartwig

nie mam wiele brzmi nieprawdziwie
mam rower którym jeździłem po miłość
wykręcałem czasy do miejsc gdzie byłem
w stanie uwierzyć w każdy sens

tyle drzew staje na drodze
ich wiatr przypomina o kwiatach
które układają się w słowa a kolorowy piasek
zostaje w oczach podobnie jak szum morza
gdy przewraca prawdę i zapewnienia

zbieram garściami mgłę
kamienie układam wzdłuż ścieżki
choćby po mnie miał przejść po niej
już tylko czas

jestem więcej niż mówisz
w źrenicy skupiam światło
nawlekam na słomiane palce

mylę znaczenia gdy obok dzieci
patrzą znad stołu co zrobię
rękoma jak zapałki łapię gwiazdy
trochę myśli znad rzeki zakręconej losem

nie ufam snom dotykam oczu
znajduję czas czasami słońce
pokrywa dachy liśćmi
w kształcie serca zbierają aniołowie
w złote puchary oklejają skrzydła

w pracy biegną dzieci
jak złapać ufność szumią skrzydła
nie jestem aniołem tylko czasami
potrafię śnić na jawie

naprawiam niebo gdy pada
kolorowym słowem nicią do błękitu
gdy wychodzę wracają na ziemię
zbyt mali aby złapać wiatr w dłonie

bez matki jest się tylko kwiatem
rośnie przy siatce mijają przechodnie
patrzą jak pokazuje palcem na słońce
jest tylko przez chwilę okazjonalnie
obok nas