W sadzie

Rany po zimie zabliźnia zieleń młoda,
biedronki kończą kropką, pisząc wiersze...
Biała wiśnia szepcze z zefirem o godach
z trzmielem, co lata z kaczeńcem w butonierce.

Patrol wiosenny zaczęły smugi słońca,
śląc zalotnie oczko krokusom pośród traw;
kaczeńcom zaś nad stawem złotego gońca,
do załatwienia jest wiele miłosnych spraw.

II

A na łące

Kwiecień przetkał złotem zielony kobierzec,
tu żółcią zaprasza jaskier, tam znów mniszek.
Stokrotki słońcu dziękczynne ślą pacierze,
czasem nawet śnią, gdy zefir je kołysze.

Wszystko wokół wdzięczy się w lazurze wiosny,
i gwiżdżą kosy na cały regulator!
Nawet ruczaj cicho szemrze coś miłośnie
i motyl pieści kwiat- nektaru amator.

Coś w trawie piszczy, coś kumka i skacze,
zwietrzyły żaby snujące się feromony...
Tulipan ze wstydu oblał się szkarłatem,
wokół erotyzm snuje się z każdej strony.

III

I przy stawie

Chwilą przysiadła rozmarzona dziewczyna,
po lustrze w ślad za refleksem okiem wodzi.
Myślą nieobecna włosy w tył upina,
westchnieniem tęskni za miłości powodzią.

Wtulona w krajobraz, w zielony wodospad,
w turmalinową otchłań i kwiatów deszcz.
Pragnie, by kochanek na zawsze pozostał,
i niczym sztylet, przeszywa wspomnienia dreszcz!

Zaplecie wianek, wszak zgubiła jesienią
w leśnym listowiu w odcieniach szkarłatu.
Kusząc los – słów szeptem – może coś odmienisz?
Daj kochać raz jeszcze!... Może tego lata?...