Nikt nie wie czemu tak to jest,
homo homini lupus est.
Od zarania po tę chwilkę
człowiek człowiekowi wilkiem.

Bitwy, wojny i grabieże,
nawet wilka też złość bierze,
homo homini lupus est,
wilk na te słowa wściekły fest.

Wielka miłość, ślub, potem chrzest,
homo homini lupust est,
nienawiść, rozwód, mrok w głowie,
wilkiem człowiekowi człowiek.

Wśród sąsiadów i w rodzinach
zawiść, zazdrość, plotka, kpina,
okropne słowo, straszny gest,
homo homini lupus est.

Da się żyć na lepszym globie,
gdy wilk będzie wilkiem sobie,
a najlepszym świata lekiem:
człowiekowi człek człowiekiem.

Zdzisław Szabelan, BYDGOSZCZ.