Foto www.aranżacje. ogrodowe.pl.

Furtka

pamięta uściski niejednego rozstania
nadgryzione już zębem czasu sztachet drewno
skrzypieniem rdzawi zawias u zamocowania
i z omszenia samotnością zawodzi śpiewnie

spowita w kwiat powoju, co sam się przytroczył
a nad nią dzikie wino i cieniste klony
jeszcze ciekawa przechodnia, co ku niej kroczy
poddana w uchylności pod naporem dłoni

stojąc w wyrwie parkanu po trosze murszeje
rozdzielając światy między zgiełkiem a ciszą
starość rzeźbi fakturę na drewnianym ciele
odwykła od pieszczot dłoni - pukasz – nie słyszy.

Zofia Szydzik