Rzucamy na wiatr słowa,
jak Finowie koktajle Mołotowa,
pośród zniczy płonących na grobach,
cichy szept modlitwy słychać.

Wiatr do góry unosi płomień,
gdy czyjeś życie jest zakończone,
wstrzymujesz powietrze i w sobie
dusisz rozpacz po tej osobie.

Znów jesienią liście na wietrze,
unosi do góry powietrze,
którego haust bierzesz w płuca,
po czym przekleństwami rzucasz.

Znów ze zmarłym się wykłócasz,
o to, że zostawił cię samą,
syn wyciąga z grobu trupa,
który jest jego zmarłą mamą.

Krzyk radości i rozpacz znano,
nim objawiono Jezusa poganom,
więc nie zdołasz schować
uczuć - mieszanka wybuchowa.