Jesienna pora nostalgią pachnie

I kwiaty ostatnie kwitną w ogrodach,

Drzewa gubią liście właśnie

A ja czuje się nadal młoda.

Promyki słońca już słabiej grzeją

I dzień się robi coraz krótszy,

Natchnienie wypełnia nową nadzieją

By chłód nie zajrzał do mojej duszy.

A gdyby tak właśnie pobiec przed siebie

Na łąki,na pola a może do lasu,

Patrzeć jak obłoki płyną po niebie

Na nostalgię wtedy braknie mi czasu.

Każdą porą roku cieszyć się trzeba

Nadziei początek nowej dawać,

Mimo wieku nie spieszyć się do nieba

I darem życia się napawać.

I nie ważne czy to zima,jesień,lato,wiosna

Patrzmy z nadzieją w przyszłość życia,

Niech każda chwila będzie radosna

Daje nam sens naszego bycia.